Σειρά μηνυμάτων επί του θέματος:

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ

του Γιάννη Μπαλτατζή

«…Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως.» (Ρωμ.1:17)

«Αληθώς αληθώς, σας λέγω, Ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν.6:47)

«Αλλ’ εάν και προσφέρω εμαυτόν σπονδήν επί της θυσίας και λειτουργίας της πίστεώς σας, χαίρω και συγχαίρω μετά πάντων υμών·» (Φιλιπ.2:17).

 

Συνέχεια από #048a – GR

 

Μέρος 3: Εσφαλμένες διδασκαλίες και ερμηνείες

1. H λανθασμένη διδασκαλία ότι «δεν μπορούμε παρά να αμαρτάνουμε» επειδή:

α) Είμαστε ανθρώπινα όντα με αδυναμίες, και

β) Η δύναμη της αμαρτίας είναι πάντα παρούσα όσο ζούμε.

Πρόκειται για διδασκαλίες πολύ διαδεδομένες που έχουν καταστήσει τον Θεόν αδύναμον και ανίκανον να μας ελευθερώσει από τις αδυναμίες μας και από κάποιες αμαρτίες έμφυτες του χαρακτήρος μας όπως από το θυμό, τη λαιμαργία, την υπερηφανεία, τη φιλοχρηματία κ.λπ. Ζητούμε από τον Θεόν να μας συγχωρήσει αλλά φοβούμεθα – θα έλεγα μάλλον «πιστεύουμε» – ότι θα συνεχίσουμε να πέφτουμε στις ίδιες αμαρτίες. Δεν μπορούμε να διατηρήσουμε την πεποίθηση ότι ο Θεός μπορεί να σώσει ΤΕΛΕΙΩΣ εκείνους που προσέρχονται στον Θεόν δια του Ιησού Χριστού, που είναι πάντα ζων και μεσιτεύων υπέρ ημών (Εβρ.7:25) και ότι αυτός που μας καλεί Αυτός είναι Εκείνος είναι που θα το εκτελέσει (1Θεσ.5:24). Εξαιτίας της αδυναμίας μας να πιστεύσουμε σωστά, γίνεται σύμφωνα με την απιστία μας! Και κάτι άλλο: Ο φόβος ότι θα συνεχίσουμε να πέφτουμε στην ίδια αμαρτία είναι λάθος και παγίδα, οφειλόμενος στην απιστία. Φοβούμεθα ότι οι πειρασμοί μας είναι πέραν των δυνάμεών μας… Αυτό σημαίνει ότι δεν πιστεύουμε την υπόσχεση του Θεού, ότι «Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος· πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.» (1Κορ.10:13). Έτσι, γίνεται σύμφωνα με την απιστία μας. Αυτό σημαίνει ότι όταν πέφτουμε στην αμαρτία η ευθύνη είναι δική μας…

Είναι γραμμένο ότι ο Θεός έχει θέσει στη διάθεσή μας όλη την αναγκαία δύναμη για να υπερνικούμε τη δύναμη της αμαρτίας και τους πειρασμούς του διαβόλου με τους οποίους προσπαθεί να μας κάνει να πέσουμε και να μας φυλακίσει στη σκλαβιά της αμαρτίας. Ο λόγος του Θεού μας διακηρύττει ότι δεν είμαστε πλέον κάτω από τον νόμον του Μωυσέως αλλά κάτω από την οικονομίαν της χάριτος. Και η χάρη που ο Θεός μας έχει δώσει είναι υπεράφθονη να μας βοηθήσει να υπερνικούμε τη δύναμη της αμαρτίας, δύναμη, ώστε να μην εκπληρούμε το θέλημα της σαρκός και των διαλογισμών μας, και να ανθιστάμεθα στους πειρασμούς και στις πονηριές του διαβόλου. Η Αγία Γραφή μας καλεί:

α) να πιστεύουμε κάθε λόγον Θεού και να Τον εμπιστευόμεθα χωρίς καμία εξαίρεση∙

β) να λογαριάζουμε τους εαυτούς μας νεκρούς ως προς την αμαρτία, αλλά ως ζώντας δια του Κυρίου Ιησού Χριστού (Ρωμ.6:11), και

γ) να ενθυμούμεθα ότι έχουμε συσταυρωθεί με τον Χριστόν, ότι έχουμε συνταφεί μετά του Χριστού και ότι τώρα περπατούμε σε μιά καινούργια ζωή.

Πρέπει, επομένως, να οπλιστούμε με την πεποίθηση ότι έχουμε σταματήσει να αμαρτάνουμε, ώστε να ζήσουμε τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής μας όχι σύμφωνα με το θέλημα του κόσμου ή της σαρκός αλλά σύμφωνα με το θέλημα του Θεού (1Πέτ.4:1-2). Η Γραφή μας καλεί να πιστεύουμε ότι ο παλαιός μας άνθρωπος συνεσταυρώθη μετά του Χριστού, δια να καταργηθεί το σώμα της αμαρτίας, ώστε να μην είμεθα πλέον δούλοι της αμαρτίας (Ρωμ.6:6) αλλά ότι έχουμε απελευθερωθεί από την αμαρτία. Υπάρχει ένας λόγος του Θεού που βγάζει «εκτός μάχης» αυτόν τον φόβο και αυτή τη ψευδή διδασκαλία: «όθεν δύναται και να ΣΩΖΗ ΕΝΤΕΛΩΣ τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι’ αυτού, ζων πάντοτε διά να μεσιτεύση υπέρ αυτών.» (Εβρ.7:25). Ο Ιησούς μπορεί να μας σώσει τελείως όχι μόνο στο μέλλον αλλά επίσης τώρα από τις αμαρτίες μας, τα πάθη μας και από τη δουλεία του Σατανά! Κάποια πρόσωπα διδάσκουν ότι, παρά το γεγονός ότι είμαστε σταυρωμένοι, μπορούμε να κατεβαίνουμε από τον σταυρόν και να κάνουμε το δικό μας θέλημα! Ανοησία! Αυτή η ανοησία ισχύει για εκείνους που δεν πιστεύουν σε όσα λέγει η Γραφή ή και διότι δεν έχουν παραστήσει τους εαυτούς τους θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, και δεν μεταμορφώνονται διά της ανακαινίσεως του νοός τους, ώστε να δοκιμάζουν τί είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον (Ρωμ.12:1-2).

Έχουμε συναποθάνει με τον Κύριον, άπαξ διαπαντός διά την αμαρτίαν και είμαστε τώρα «εν Χριστώ» διά τον Θεόν: «Μετά του Χριστού συνεσταυρώθην· ζω δε ουχί πλέον εγώ, αλλ’ ο Χριστός ζη εν εμοί· καθ’ ο δε τώρα ζω εν σαρκί, ζω εν τη πίστει του Υιού του Θεού, όστις με ηγάπησε και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ εμού.» (Γαλ.2:20). Και ειδικώτερον, η Βίβλος μας καλεί να πιστεύουμε ότι η αγάπη μας για την αμαρτία έχει επίσης πεθάνει μέσα μας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον είναι γραμμένο ότι, «Πας όστις εγεννήθη εκ του Θεού αμαρτίαν δεν πράττει, διότι σπέρμα αυτού μένει εν αυτώ· και δεν δύναται να αμαρτάνη, διότι εγεννήθη εκ του Θεού.» (1Ιωάν.3:9). Αυτή είναι η κανονική εμπειρία ενός αληθινού Χριστιανού και κυρίως ενός αληθινού εργάτη του Θεού!

Όσον βέβαιον και αναμφισβήτητον είναι ότι ο Χριστός απέθανε στο σταυρό και ότι ετάφη και ότι ανέστη από τους νεκρούς, είναι εξίσου βέβαιον και αναμφισβήτητον, σύμφωνα με τις Γραφές, ότι:

• · «τούτο γινώσκοντες, ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη, διά να καταργηθή το σώμα της αμαρτίας, ώστε να μη ήμεθα πλέον δούλοι της αμαρτίας· διότι ο αποθανών ηλευθερώθη από της αμαρτίας. Εάν δε απεθάνομεν μετά του Χριστού, πιστεύομεν ότι και θέλομεν συζήσει μετ’ αυτού, γινώσκοντες ότι ο Χριστός αναστάς εκ νεκρών δεν αποθνήσκει πλέον, θάνατος αυτόν δεν κυριεύει πλέον. Διότι καθ’ ο απέθανεν, απέθανεν άπαξ διά την αμαρτίαν, αλλά καθ’ ο ζη, ζη εις τον Θεόν. Ούτω και σεις φρονείτε εαυτούς ότι είσθε νεκροί μεν κατά την αμαρτίαν, ζώντες δε εις τον Θεόν διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.» (Ρωμ6:6-11). Δεν είμαι πλέον σκλάβος της αμαρτίας αλλά το Πνεύμα του Θεού με έχει ελευθερώσει και συνεχίζει να με ελευθερώνει από το νόμο της αμαρτίας και του θάνατου. Επιπλέον, είναι βέβαιο και αναμφισβήτητο ότι:
• · Οι αμαρτίες μου έχουν συγχωρηθεί, ότι ο Θεός με εδικαίωσε και ότι με έχει σώσει. «Νομικώς», είμαι δεδικαιωμένος. Δεν είναι τώρα λοιπόν ουδεμία κατάκρισις εις τους εν Χριστώ Ιησού, τους μη περιπατούντας κατά την σάρκα, αλλά κατά το πνεύμα! (Ρωμ.8:1).

Ποιός είναι ο παλαιός μου άνθρωπος παρά οι αμαρτωλές τάσεις μου και η εξουσία τους επάνω μου; Είναι αληθές ότι η δύναμη της συνηθείας της αμαρτίας υπάρχει, δηλαδή η έλξη της αμαρτίας που προέρχεται από τις φυσικές μας επιθυμίες είναι ισχυρή και οι πειρασμοί του διαβόλου υπάρχουν και μπορούν να είναι πολλοί και ισχυροί. Παρόλα αυτά, είναι, επίσης, αληθές ότι ο πραγματικός πιστός δεν ευαρεστείται στην αμαρτία· αντίθετα, η αμαρτία τον κάνει να υποφέρει και δεν μπορεί να την αντέξει. Και ειδικά, είναι αληθές όταν η δύναμη της αναστάσεως και η εξουσία του αίματος του Ιησού είναι πάντα στη διάθεσή του! Ιδού ο λόγος για τον οποίον είναι γραμμένο στο βιβλίο της Αποκαλύψεως 12:11: «Και αυτοί ενίκησαν αυτόν διά το αίμα του Αρνίου και διά τον λόγον της μαρτυρίας αυτών, και δεν ηγάπησαν την ψυχήν αυτών μέχρι θανάτου.» Όπου η αμαρτία επερίσσευσε, η χάρη υπερεπερίσσευσε (Ρωμ.5:20). «Διότι η αμαρτία δεν θέλει σας κυριεύσει· επειδή δεν είσθε υπό νόμον, αλλ’ υπό χάριν.» (Ρωμ.6:14). Επιπλέον, είναι αληθές ότι το το Πνεύμα του Θεού κατοικεί μέσα στον αληθινόν πιστόν, ικετεύει διά στεναγμών αλαλήτων· Αυτό κατοικεί μέσα του∙ εν Αυτώ συνοικοδομείται ο πιστός εις κατοικητήριον του Θεού δια του Πνεύματος (Εφε.2:22), και του δίνει δύναμη κατά της αμαρτίας. Δεν είναι πλέον δούλος της αμαρτίας και της τυραννίας της. Γι αυτό ο απόστολος Ιωάννης λέγει: «…ας μη σας πλανά μηδείς· ……… Πας όστις εγεννήθη εκ του Θεού αμαρτίαν δεν πράττει, διότι σπέρμα αυτού μένει εν αυτώ· και δεν δύναται να αμαρτάνη, διότι εγεννήθη εκ του Θεού. Εν τούτω γνωρίζονται τα τέκνα του Θεού και τα τέκνα του διαβόλου. Πας όστις δεν πράττει δικαιοσύνην δεν είναι εκ του Θεού, ουδέ όστις δεν αγαπά τον αδελφόν αυτού.» (1Ιωάν.3:7-10).

Ο απόστολος Παύλος προέτρεπε τους πιστούς να γίνουν μιμητές του. Εάν ο Παύλος ζούσε υπό το κράτος του «…εκείνο το οποίον θέλω τούτο δεν πράττω, αλλ’ εκείνο το οποίον μισώ τούτο πράττω» (Ρωμ.7:15) ή με άλλα λόγια: «θέλω να κάνω το αγαθό αλλά κάνω εκείνο που μισώ», ή όπως είναι γραμμένο «Ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ· τις θέλει με ελευθερώσει από του σώματος του θανάτου τούτου;» (Ρωμ.7:24), δεν θα είχε κάνει ποτέ όλες αυτές τις προτροπές του. Αντιθέτως, προέτρεπε τους πιστούς να ενθυμούνται ότι ευχαριστούσε τον Θεόν διά του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας! … (εδ.25). Αλλού έγραψε: «Διότι ο νόμος του Πνεύματος της ζωής εν Χριστώ Ιησού με ηλευθέρωσεν από του νόμου της αμαρτίας και του θανάτου.» (Ρωμ.8:2). Επιπλέον, τους καλούσε να μιμηθούν τη συμπεριφορά του, όπως την είχε περιγράψει μέσα στις επιστολές προς τους Κορινθίους και αλλού, λέγοντάς τους: «τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντός με Χριστού.» (Φιλιπ.4:13). Επιπλέον, διεκήρυττε: «μη δίδοντες μηδέν πρόσκομμα κατ’ ουδέν, διά να μη προσαφθή μώμος εις την διακονίαν, αλλά εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως υπηρέται Θεού, εν υπομονή πολλή, εν θλίψεσιν, εν ανάγκαις, εν στενοχωρίαις, εν ραβδισμοίς, εν φυλακαίς, εν ακαταστασίαις, εν κόποις, εν αγρυπνίαις, εν νηστείαις, εν καθαρότητι, εν γνώσει, εν μακροθυμία, εν χρηστότητι, εν Πνεύματι Αγίω, εν αγάπη ανυποκρίτω, εν λόγω αληθείας, εν δυνάμει Θεού, διά των όπλων της δικαιοσύνης των δεξιών και αριστερών, διά δόξης και ατιμίας, διά δυσφημίας και ευφημίας, ως πλάνοι όμως αληθείς, ως αγνοούμενοι αλλά καλώς γνωριζόμενοι, ως αποθνήσκοντες αλλ ιδού, ζώμεν, ως παιδευόμενοι αλλά μη θανατούμενοι,» (2Κορ.6:3-9).

Είθε το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού να δοξάζεται! Αμήν!

Η αδυναμία μας να πιστεύσουμε και να ζήσουμε μιά τέτοια αγία ζωή μας οδηγεί στο να υιοθετήσουμε μιά άλλη πλάνη, δηλαδή τη:

2. Τη λανθασμένη διδασκαλία ότι είναι «απαραίτητο να αφιερωνόμαστε καθημερινά»:

Εξαιτίας ενός προβλήματος απιστίας ή ψευδούς διδασκαλίας, πολλοί Χριστιανοί πιστεύουν ότι είναι απαραίτητο να αφιερώνονται ή να παραχωρούνται στον Θεόν κάθε ημέρα. Ας σταθούμε και ας σκεφθούμε: Προσφέρομε τον εαυτόν μας στον Θεόν θυσίαν ζώσαν στο βωμό του Θεού σήμερα· την επομένη ημέρα «θα ξαναπροσφέρομε τον εαυτόν μας», θα παραχωρήσουμε τον εαυτόν μας σ’Αυτόν πάλιν, είτε διότι πέσαμε σε κάποια αμαρτία είτε διότι είμαστε υπερβολικά ζηλωτές. Τότε το ακόλουθο ερώτημα εγείρεται: Εφόσον έχομε θέσει και έχομε αφήσει «την προσφοράν μας» – δηλαδή τους εαυτούς μας – στο βωμό του Θεού χθες, ως ολοκαύτωμα ή ως θυσία ζώσα, τότε πώς η θυσία μας ή η προσφορά μας είναι ακόμη στα χέρια μας σήμερα; Ο Θεός μας έδέχθη εχθές ή όχι; Η μόνη περίπτωση να μη δεχθεί ο Θεός εκείνο που βάλαμε στα χέρια Του είναι άν δεν είμαστε ειλικρινείς! Η αδυναμία της σαρκός και το βάδισμά μας δια της «όψεως» μας κάνουν να πέφτουμε από την θέση της πίστεως.

Εκείνοι που θεωρούν ότι είναι απαραίτητον να αφιερώμαστε στον Θεόν κάθε ημέρα ισχυρίζονται ότι είναι φυσικόν ο άνθρωπος να αφιερώνεται όλες ημέρες στον Θεόν· λέγουν ότι δεν υπάρχει τίποτε κακό σ’αυτήν την καθημερινή αφιέρωση ή την παραχώρηση· πρόκειται απλώς για μιά ανανέωση! Χρησιμοποιούν αυτό το επιχειρήμα επειδή είναι γραμμένο στη Βίβλο ότι πρέπει να σηκώνουμε τον σταυρόν μας «καθ’ημέραν» και να ακολουθούμε τον Ιησούν Χριστόν. Αυτή η θέση, όπως αυτοί την εννοούν, είναι πολύ ανακριβής. Είναι πολύ ανακριβής επειδή εκείνο που κάνει ο πιστός μπορεί να συγκριθεί με μια συμφωνία ή μια σύμβαση υπογεγραμμένη μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού, δηλαδή ότι ο πιστός θα Τον ακολουθήσει πιστώς. Μπορεί, επίσης, να συγκριθεί με κάποιον που εγγράφεται στο πανεπιστήμιο. Επαναλαμβάνω: Αυτή η διδασκαλία είναι πολύ ανακριβής επειδή:

• · Συγχέουν την εκτέλεση «της συμβάσεώς τους» ή «της συμφωνίας τους» με το Θεό – καλέστε την όπως θέλετε – με τη μονογράφηση ή την υπογραφή αυτής της συμφωνίας ή της συμβάσεως κάθε ημέρα! Ή
• · Συγχέουν την πιστή και επιμελή παρουσία τους στα μαθήματα του πανεπιστημίου, στο οποίον έχουν εγγραφεί, με την εγγραφή τους στο πανεπιστήμιο. Δεν ξαναεγγράφεται κανείς στο πανεπιστήμιο κάθε ημέρα! Το μόνο πράγμα που μπορεί να λαμβάνει χώραν είναι να είναι περισσότερο ή λιγότερον επιμελής στα καθήκοντά του… Αυτός που αποφάσισε μια ημέρα να γίνει ιεραπόστολος ή πάστορας ή ιερέας δεν παίρνει την ίδια απόφαση κάθε μέρα. Την έχει πάρει άπαξ και διαπαντός.

Είναι αληθές ότι πρέπει να λαμβάνουμε τον σταυρόν μας «καθ΄ημέραν» και να ακολουθούμε τον Κύριον αλλά δεν είναι αληθές ότι πρέπει να παίρνουμε την ίδια απόφαση όλες τις ημέρες. Τι θα συμβεί εάν ξεχάσουμε ή/και εάν παραμελήσουμε μια ημέρα να ανανεώσουμε την απόφαση της αφιερώσεώς μας στον Θεόν μας; Από τη στιγμή που έχουμε πάρει την απόφαση και έχουμε δηλώσει αυτήν την απόφαση στον Χριστόν, ΠΑΝ ΄ΟΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΗΡΟΥΜΕ ΑΠΛΩΣ την ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΜΑΣ. Εάν υποσχεθήκατε την ημέρα του γάμου σας να είστε πιστός στη σύζυγό σας όλες ημέρες της ζωής σας, επαναλαμβάνετε την ίδια υπόσχεση όλες ημέρες; Εάν επαναλαμβάνετε την υπόσχεσή σας κάθε μέρα, στο τέλος θα σας υποψιαστεί ότι υπάρχει κάτι κακό! Επαναλαμβάνετε την υπόσχεσή σας προς αυτήν επαναλαμβάνοντας επίσης την τελετή του γάμου;

Ας μη πλανώμεθα. Ο άνθρωπος εκείνος που ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ την ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΑΠΟΦΑΣΗ να ακολουθήσει τον Ιησούν Χριστόν ειλικρινά, αργά ή γρήγορα θα γίνει θύμα του λάθους του και θα νομίσει ότι εξαιτίας διαπραχθείσης αμαρτίας, είναι υποχρεωμένος να ανανεώσει «τη σύμβασή του» με τον Θεόν. Το μόνο πράγμα που χρειάζεται είναι να συνεχίσει επιμελώς και ΕΙΛΙΚΡΙΝΩΣ, ανεξάρτητα από τα προβλήματά του και τις δυσκολίες του, να τηρήσει σταθερά ό,τι υποσχέθηκε στον Θεόν. Ο Κύριος που γνωρίζει την καρδιά του ανθρώπου, δεν θα δεχθεί ποτέ την ευθύνη να τον βοηθήσει να τηρήσει την υπόσχεσή του εάν αυτός ο άνθρωπος δεν είναι ειλικρινής στην πρόθεσή του να τηρήσει την υπόσχεσή του και να σεβαστεί τη συμφωνία του με τον Θεόν! Αντίθετα, ο Θεός είναι έτοιμος να αναλάβει όλην την ευθύνη για τη ζωή του ανθρώπου που θέλησε ειλικρινά να εμπιστευθεί τη ζωή του σ’Αυτόν! Ο Θεός δεν δέχεται να δώσει το Άγιον Πνεύμα Του και τη δύναμή Του κατά της αμαρτίας σε ανθρώπους που δεν θα είναι πιστοί και που θα γίνονται σύμμαχοι τη μία ημέρα με την αμαρτία και τον διάβολον και την άλλην ημέρα θα προσπαθούν να κολακεύσουν τον Θεόν!

Ο Θεός μας φανερώνει από καιρού εις καιρόν μιά αμαρτία ή μιά αδυναμία για την οποία δεν είμασταν ενήμεροι, ώστε να καθαρισθούμε. Δυστυχώς, είμαστε σκληροτράχηλοι. Ο Θεός υποχρεώνεται να μας οδηγήσει επανειλημμένως στο ίδιο αδύνατο σημείο της ύπαρξής μας, ώστε να βαρεθούμε τους εαυτούς μας και να ζητήσουμε εκ βάθους καρδίας την απελευθέρωσή μας: «Ούτω λέγει Κύριος, ο Λυτρωτής σου, ο Άγιος του Ισραήλ· Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου, ο διδάσκων σε διά την ωφέλειάν σου, ο οδηγών σε διά της οδού δι’ ης έπρεπε να υπάγης. Είθε να ήκουες τα προστάγματά μου τότε η ειρήνη σου ήθελεν είσθαι ως ποταμός και η δικαιοσύνη σου ως κύματα θαλάσσης·» (Ησα.48:17).

Ένα άλλο πρόβλημα πολλών πιστών είναι ότι υπάρχει στο πνεύμα τους:

3. Η σύγχυση μεταξύ «νικηφόρου ζωής» και «τελειότητος χωρίς αμαρτία»

Υπάρχει δυστυχώς η λανθαμένη εντύπωση ότι εκείνοι που κηρύττουν «τη νικηφόρο ζωή», δηλαδή ότι είναι δυνατόν να απελευθερωθείς από τη «σάρκα», τις κακές συνήθειες, τα πάθη και τις αμαρτωλές επιθυμίες, ότι διδάσκουν την πεπλανεμένη διδασκαλία περί «αναμαρτήτου τελειότητος». Η αλήθεια του Θεού, εντούτοις, παραμένει: Η αλήθεια είναι ότι «τελειότης χωρίς αμαρτία» δεν υπάρχει αλλά ότι η νικηφόρος ζωή είναι δυνατή και ότι απαιτείται. Είναι εντολή για τον πιστόν! Και εάν είναι εντολή κατά τον λόγον του Θεού, τότε είναι δυνατή. Ο Θεός μπορεί να σώσει εντελώς! Είναι γραμμένο: «όθεν δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι’ αυτού, ζων πάντοτε διά να μεσιτεύση υπέρ αυτών.» (Εβρ.7:25). Ο λόγος του Θεού λέγει ΕΑΝ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΗΣΗ, εάν τις πέσει (1Ιωάν.2:1). Ζωή «σήκω-πέσε, σήκω-πέσε» δεν είναι κανονική χριστιανική ζωή! Ιδού πώς ο Παύλος περιγράφει την κανονική ζωή: «Διά τούτο αφήσαντες την αρχικήν διδασκαλίαν του Χριστού, ΑΣ ΦΕΡΩΜΕΘΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ, χωρίς να βάλλωμεν εκ νέου θεμέλιον μετανοίας από νεκρών έργων και πίστεως εις Θεόν,» (Εβρ.6:1). Εκείνο που μετρά δεν είναι εάν χάσουμε μια μάχη αλλά εάν είμαστε αποφασισμένοι να κερδίσουμε τον πόλεμο! «Και θέλεις ειπεί προς αυτούς, Ούτω λέγει Κύριος· Εάν τις πέση, δεν σηκόνεται; εάν τις εκκλίνη, δεν θέλει επιστρέψει;» (Ιερ.8:4) Μήπως είναι κανονική χριστιανική ζωή να είσαι δούλος, παραδείγματος χάριν, του θυμού κατά τη διάρκεια είκοσι ετών ή των ψεμάτων ή της λαιμαργίας ή της υποκρισίας, ή, ή; Η Βίβλος δηλώνει: «Όσοι δε είναι του Χριστού εσταύρωσαν την σάρκα ομού με τα πάθη και τας επιθυμίας.» (Γαλ.5:24). Λέγει επίσης: «Πας όστις εγεννήθη εκ του Θεού αμαρτίαν δεν πράττει, διότι σπέρμα αυτού μένει εν αυτώ· και δεν δύναται να αμαρτάνη, διότι εγεννήθη εκ του Θεού.» (1Ιωάν.3:9). Δεν μπορεί κανείς να έχει νικηφόρο ζωή παρά εάν απαλλαγεί από το φορτίο της αμαρτίας και δεν έχεις πάρει την απόφαση να σηκώσεις τον σταυρόν σου και να ακολουθήσεις πιστά τον Χριστόν! Δεν μπορείς να τρέξεις σε αγώνα δρόμου με παλτό. Η αμαρτία είναι ο εχθρός της πίστεως.

Δεν επιτρέπεται να έχει κάποιος το όνομα ή την ετικέτα του χριστιανού αλλά όχι και τη φύση του χριστιανού, δεδομένου ότι του έχουν δωθεί αι μέγισται και τίμιαι επαγγελίαι, για να γείνει κοινωνός θείας φύσεως, αποφυγών ‘την εν τω κόσμω υπάρχουσαν διά της επιθυμίας διαφθοράν’ (2Πέτ.1:4). Ο πραγματικός χριστιανός είναι «νέον κτίσμα»∙ τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγειναν νέα (2Κορ.5:17). Ο Θεός εδήλωσε ότι «… αύτη είναι η διαθήκη, την οποίαν θέλω κάμει προς τον οίκον του Ισραήλ μετά τας ημέρας εκείνας, λέγει Κύριος· Θέλω δώσει τους νόμους μου εις την διάνοιαν αυτών, και θέλω γράψει αυτούς επί της καρδίας αυτών, και θέλω είσθαι εις αυτούς Θεός, και αυτοί θέλουσιν είσθαι εις εμέ λαός.» (Εβρ.8:10 και Ιεζκ.36:26). Ο Θεός απαιτεί από κάθε χριστιανόν να ζητά «…ειρήνην μετά πάντων, και τον αγιασμόν, χωρίς του οποίου ουδείς θέλει ιδεί τον Κύριον» (Εβρ.12:14). Δεν επιτρέπεται στον χριστιανόν να Τον πλησιάζει με το στόμα του και να Τον τιμά με τα χείλη του, η δε καρδία του να απέχει μακράν απ’Αυτού και να Τον σέβεται ματαίως, διδάσκων διδασκαλίες, εντάλματα ανθρώπων (Ματ.15:8-9)

Του έχει δώσει ένδοξο σκοπό και προορισμό (Εφ.2:6-7 και 1Ιωάν.3:1-2). Ο Θεός τον προώρισε να γίνει σύμμορφος της εικόνος του Υιού αυτού Ιησού Χριστού (Ρωμ.8:29). Δεν επιτρέπεται λοιπόν να δυσφημεί τον Σωτήρα του με την αμαρτωλή ή επιπόλαια ζωή του…

Η αδυναμία μας να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του λόγου του Θεού οφείλεται εν μέρει και στη:

4. Σύγχυση ανάμεσα στις εκφράσεις «έχω αμαρτία» και «διαπράττω αμαρτία»

Πολλοί είναι εκείνοι που συγχέουν τις εκφράσεις «έχω αμαρτία» (1Ιωάν.1:8) και «διαπράττω αμαρτία» (1Ιωάν.3:9). Είναι γραμμένο: «Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν δεν έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια δεν είναι εν ημίν.» (1Ιωάν.1:8). Έχω αμαρτία σημαίνει ότι υπάρχει αμαρτία μέσα στη ζωή μου αλλά την οποία δεν έχω συνειδητοποιήσει αλλά ότι ο Θεός μου τη φανερώνει μέσα από διάφορες δοκιμασίες και πειρασμούς καθώς βαδίζω ενώπιον Αυτού μέσα στο φως. Όταν διαπιστώσω την ύπαρξη κάποιας αμαρτίας ή κάποιου ελαττώματος κ.λπ., ο Θεός με καλεί να την μισήσω και να την απορρίψω. Να μη αθυμώ από τον έλεγχόν του αλλά να αγαπώ τόν έλεγχό Του διότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος να καθαρίζομαι και να προοδεύω (Παρ.3:11). Αμαρτάνω, στην πραγματικότητα, σημαίνει ότι εκτελώ αμαρτία που ήδη γνωρίζω! Ο Θεός θα δώσει τις ευλογίες Του μόνον σε εκείνους που έχουν αποφασίσει να καθαρισθούν από κάθε γνωστή αμαρτία της ζωής μας. «Ο προσφέρων θυσίαν αινέσεως, ούτος με δοξάζει· και εις τον ευθετούντα την οδόν αυτού θέλω δείξει την σωτηρίαν του Θεού.» (Ψαλ.50:23). Ας το κάμω σαφέστερον: Η Βίβλος λέει ότι «…και αφροσύνη είναι εν τη καρδία αυτών ενόσω ζώσι, και μετά ταύτα υπάγουσι προς τους νεκρούς…» (Εκκλ.9:3) και ότι «…δεν υπάρχει άνθρωπος δίκαιος επί της γης, όστις να πράττη το καλόν και να μη αμαρτάνη.» (Εκκλ.7:20). Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον ο Θεός μας αγιάζει … Έχουμε πολλή «σκουριά» από την οποίαν καθαριζόμαστε συνεχώς. Ο Θεός, κατά τη διάρκεια όλης της ζωής μας, μας δείχνει αχρεία πράγματα που υπάρχουν κρυμμένα μέσα στη πεσμένη φύση μας, τα οποία πρέπει να απορριφθούν ευθύς ως τα αντιληφθούμε.

Συμπέρασμα: Τελειότης χωρίς αμαρτία δεν υπάρχει αλλά γνήσια νικηφόρος ζωή υπάρχει και αποτελεί εντολή. Αυτό το είδος της ζωής είναι η κανονική χριστιανική ζωή. Η νικηφόρος ζωή δίδεται μόνον σ’εκείνους που είναι ευθείς την καρδία, σ’εκείνους που αγαπούν τον Χριστόν εξ όλης καρδίας, σ’εκείνους που Τον εμπιστεύονται κατά πάντα και που πήραν την απόφαση να σηκώσουν τον σταυρόν τους και να Τον ακολουθούν. «Ουδέν όπλον κατασκευασθέν εναντίον σου θέλει ευοδωθή· και πάσαν γλώσσαν, ήτις ήθελε κινηθή κατά σου, θέλεις νικήσει εν τη κρίσει. Αύτη είναι η κληρονομία των δούλων του Κυρίου· και η δικαιοσύνη αυτών είναι εξ εμού, λέγει ο Κύριος.» (Ησα.54:17). Έτσι η σατανική δικαιολογία που λέει ότι είμαστε αδύνατα ανθρώπινα όντα και ότι είναι φυσικόν να έχουμε μια ζωή «σήκω-πέσε, σήκω-πέσε» θα πρέπει αμέσως και εντελώς να απορριφθεί.

 

Ιωάννης ΜΠΑΛΤΑΤΖΗΣ

baltatzis@skynet.be

 

Συνεχίζεται…

 

Δείτε επίσης τις συνέχειες:

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 1α’]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 1β]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 1γ’]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 1δ’]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 2]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 3]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 3α’]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 3β’]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 3γ’]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 4]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 4α’ Τελευταίο]