Και ήρχισαν πάντες με μίαν γνώμην να παραιτώνται… (Λουκ.14:18)

«Λόγοι διδακτοί Πνεύματος» (1Κορ.2:13)

Διακονία πνευματικών μηνυμάτων μέσω διαδικτύου προς δόξαν Θεού

«Και ήρχισαν πάντες με μίαν γνώμην να παραιτώνται…» (Λουκ.14:18)

ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ

Η παραβολή του μεγάλου δείπνου (Λουκ.14:16‑24)

Εισαγωγή

Οι πολυάριθμες δοκιμασίες που η οικογένεια και εγώ ο ίδιος περάσαμε – και περνάμε ακόμα – επηρέασαν τόσον την επαγγελματική ζωή μου στο παρελθόν όσον και την πνευματική διακονία μου. Εκείνη η εξαντλητική και απελπιστική κατάσταση έβαζε σε σκληρή δοκιμασία τις φυσικές και ψυχικές δυνάμεις μου. Μπήκα στον πειρασμό να παραμελήσω ορισμένα καθήκοντά μου. Παρασυρόμενος από τη «δίνη» των γεγονότων, το πνεύμα μου ήταν πάντα σε αναζήτηση δικαιολογιών για ορισμένες απουσίες και κενά. Ήταν τότε που άρχισα να σκέπτομαι και να αναρωτιέμαι: «Μέχρι ποιό σημείο μπορώ να δικαιολογηθώ; Μέχρι ποιό σημείο μπορώ να δικαιωθώ;»

Το πρώτο πράγμα που ήλθε στον νουν μου ήταν η παραβολή του μεγάλου δείπνου, για τον οποίον μας ομιλεί η Αγία Γραφή, στον Λουκά 14:16‑24. Το συμπέρασμά μου ήταν απλό: Οι δικαιολογίες μου πρέπει να είναι αληθείς και ισχυρές. Ακόμα κι αν είναι αληθείς και ισχυρές δεν πρέπει να μετατρέπονται σε προφάσεις… Και δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιώ την εξυπνάδα μου για να αποφεύγω την αλήθεια και τα καθήκοντά μου… 

Εκείνη η παραβολή προοριζόταν και αφορούσε αρχικώς το Ισραήλ που ήταν το πρώτο που κλήθηκε να συμμετάσχει στο Ευαγγέλιο Χριστού. Το Ισραήλ το απέρριψε σχεδόν ομόφωνα ως έθνος (Ματ.10:6· 15:24· 21:33‑46· Ιωάν.1:11‑12· Ρωμ.1:16· Πράξ.13:46), και εμείς οι εθνικοί, στην πραγματικότητα, έχουμε πάρει τη θέση τους – κατά κάποιο τρόπο (Πράξ.15:13‑18· Ρωμ.11:1‑32). Αυτή η παραβολή μπορεί να εφαρμοστεί σήμερα και στους μη πιστούς. Αυτή είναι παραβολή μας ομιλεί για έλλειψη εκτίμησης του Θεού από αυτούς και της πρόσκλησής Του για σωτηρία. Όλοι οι καλεσμένοι αποποιούνται την πρόσκληση δίνοντας διάφορες δικαιολογίες για την άρνησή τους. Οι ίδιες δικαιολογίες χρησιμοποιούνται ακόμα σήμερα από τους ανθρώπους του κόσμου. Σε αυτά τα εδάφια βλέπουμε ότι, είτε για υλικά αγαθά είτε για λόγους εργασίας ή ακόμα και λόγω προσκολλησής τους σε αγαπημένα τους πρόσωπα, αρνούνται να μετάσχουν σε αυτά που ο Θεός τους έχει προετοιμάσει δωρεάν. Πίσω από όλα αυτά υπήρχε, φυσικά, η επιθυμία της σαρκός, η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου, όπως είναι γραμμένο: «επειδή όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θέλει είσθαι και η καρδία σας» (Ματ.6:21· Λουκ.12:34). Πρέπει, εντούτοις, να σημειωθεί ότι αυτή η ίδια παραβολή μπορεί επίσης να εφαρμοστεί, κατ’ επέκταση, στους Χριστιανούς που προβάλλουν δικαιολογίες για να δικαιολογήσουν ορισμένα χριστιανικά καθήκοντα που παραμέλησαν ή που συνεχίζουν να παραμελούν.

Το Ευαγγέλιο έχει διαδοθεί σε όλον τον κόσμο επειδή δεν περιοριζόταν μόνον για τους Εβραίους! Οι άνθρωποι όλων των εθνών, χρωμάτων και φυλών προσκαλούνται σε σωτηρία από τον Χριστόν! Το Ευαγγέλιο πρέπει να διαδοθεί σε όλον τον κόσμο!

Το πρόβλημα της ισχύος των δικαιολογιών

Τα πρόσωπα, στα οποία η πρόσκληση απευθύνθηκε, φάνηκαν να δέχονται αρχικά την πρόσκληση ή έδωσαν την εντύπωση ότι είχαν δεχθεί την πρόσκληση αλλά την αρνήθηκαν αργότερα. Είναι σημαντικό να εξεταστούν οι δικαιολογίες τους πιό προσεκτικά:

  • Είναι λανθασμένη συναλλαγή για έναν άνθρωπο να αγοράσει ένα χωράφι που δεν έχει ιδεί ακόμα. Είναι ακόμη χειρότερη ενέργεια να αγοράσει πέντε ζευγάρια βοών χωρίς να τα έχει δοκιμάσει. Μια τέτοια ενέργεια φανερώνει ακραία έλλειψη σύνεσης. Εάν υποθέσουμε ότι εκείνοι οι δύο προσκεκλημένοι τα είχαν ιδεί ήδη, ο πρώτος το χωράφι και ο δεύτερος τα βόδια πριν τα αγοράσουν, αλλά επιθυμούσαν απλά να τα εξετάσουν από κοντά, οι δικαιολογίες τους δεν ήταν καθόλου ικανοποιητικές. Ο αγρός του πρώτου δεν επρόκειτο να φύγει από τη θέση του και τα βόδια του δεύτερου ήταν ήδη μέρος της ιδιοκτησίας του. Θα μπορούσαν, χωρίς καμία αμφιβολία, να αναβάλουν τις επισκέψεις τους για να ιδούν τον αγρό και να δοκιμάσουν τα βόδια σε κάποια άλλη στιγμή της ημέρας ή μια άλλη ημέρα. Θα μπορούσαν να αποφύγουν να ατιμάσουν τον κύριο που τους είχε τιμήσει με την πρόσκλησή του.
  • Η τρίτη δικαιολογία, εκείνη εκείνου που είχε παντρευτεί μια σύζυγο φαίνεται να είναι λιγότερο αξιόπιστη. Στην πραγματικότητα θα μπορούσε να άφηνε τη σύζυγό του για μερικές ώρες. Θα μπορούσε να το κάνει σε πολλές άλλες περιπτώσεις, αργά ή γρήγορα. Δεν εκλήθη να χωρίσει τη σύζυγό του αλλά απλά να απουσιάσει για μερικές ώρες για να συμμετάσχει σε ένα συμπόσιο κάποιου που θέλησε να τον τιμήσει με την πρόσκληση του σε δείπνο! Ας μην ξεχνάμε ότι οι δικαιολογίες είναι ένα είδος ψέματος. Κάποιος είπε: «Η δικαιολογία είναι χειρότερη από ψέμα, επειδή η δικαιολογία είναι κεκαλυμμένο ψέμα.»

Η αντίδραση του κυρίου και του Θεού

Δεδομένου ότι οι δικαιολογίες τους ήταν ανίσχυρες και όχι καλά δικαιολογημένες αλλά προφάσεις γελοίου χαρακτήρα, ο κύριος της γιορτής είχε δίκιο να θυμώσει για την άρνησή τους. Επιπλέον, η συμμετοχή τους δεν ήταν παρά για λίγες ώρες! Είχε καταλάβει καλά ότι είτε θέλησαν να τον προσβάλουν σκόπιμα με την άρνησή τους ή δεν εκτιμούσαν ούτε αυτόν ούτε την πρόσκλησή του. Ακόμα κι αν η πράξη τους δεν είχε σκόπιμα προσβλητικό χαρακτήρα και οφείλετο στην αγάπη και την ανησυχία τους για το αντικείμενο της προσοχής και της αγάπης τους, σίγουρα είχαν κάνει μια πολύ κακή εκτίμηση των προτεραιοτήτων. Αυτοαπεκλείστηκαν με την πράξη τους.

Ο θυμός του κυρίου βρήκε διέξοδο στο επείγον πρόβλημά του, ώστε να αποφύγει να πετάξει τα φαγητά, να διασώσει την τιμή του και να τους δώσει ένα μάθημα: Τότε ο κύριος έδωσε οδηγίες στον υπηρέτη του: Φέρε φτωχούς, ανάπηρους, τυφλούς και κουτσούς … Δεδομένου ότι υπήρχε περισσότερος χώρος, είπε στον υπηρέτη του να αναγκάσει κι άλλους ανθρώπους να έλθουν, ώστε να γεμίσει το σπίτι του…

Τα μέσα που ο κύριος χρησιμοποίησε δεν αναφέρονται, αλλά εάν εφαρμόσουμε αυτήν την παραβολήν ως προς τον Θεόν και τους ανθρώπους, είναι προφανές ότι ο Θεός χρησιμοποιεί την αλήθεια, την παραίνεση, τον έλεγχο, τη διδασκαλία, τη μακροθυμία, την αγάπη, το έλεος, την καλοσύνη, την επιμονή, και πολύ συχνά, πιό δραστικά και αυστηρά μέτρα για να κάνει τους ανθρώπους να φύγουν μακρυά από την κόλαση και την επερχομένη οργή. Όμως, δεν εξαναγκάζει κανέναν παρά τη θέλησή του.

Συζήτηση της παραβολής

Τηρουμένων των αναλογιών, ο Θεός δίνει μια καθολική ευκαιρία για σωτηρία. Στέλνει αγγελιοφόρους για να τη γνωστοποιήσει σε όλα τα ανθρώπινα οντα. Οι άνθρωποι, εντούτοις, παρουσιάζουν ασυγχώρητη αμέλεια, φοβερή αδιαφορία. Η αμέλεια φανερώνεται είτε με άρνηση είτε με αναβολή επ’αόριστον: Η άρνηση ή η αναβολή τους συνοδεύεται από πολλές δικαιολογίες, το μεγαλυτερο μέρος των οποίων δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές: Το κοσμικό πνεύμα, οι κοσμικές ανησυχίες, οι επαγγελματικές υποχρεώσεις, οι οικογενειακές υποχρεώσεις, η αδιαφορία κ.λπ. Δεν δίνουν τη δέουσα προτεραιότητα στις θείες απαιτήσεις, αν και έχουν επίγνωση ότι «…τα αόρατα αυτού (του Θεού) βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα διά των ποιημάτων, η τε αΐδιος αυτού δύναμις και η θειότης, ώστε αυτοί είναι αναπολόγητοι» (Ρωμ.1:20).

Όταν οι κοσμικές φροντίδες και μέριμνες απορροφούν ένα άτομο – και ειδικά ένα Χριστιανό – αυτός εμποδίζεται να αναπτυχθεί πνευματικά και θα καταλήξει σε αισχύνη του: Όταν οι απλές καθημερινές φροντίδες είναι συνδεδεμένες με την αμαρτία του άγχους οδηγούν την πνευματική ζωή του στο να καταφαγώνεται σαν από γάγγραινα. Το αποτέλεσμα θα είναι αναπόφευκτα μια άκαρπη ζωή. Και εάν η «ασθένεια» αυτή αναπτυχθεί ανεμπόδιστα μπορεί να οδηγήσει σε πνευματικό θάνατο. Εκείνος που ζει με τέτοιο τρόπο, αντικαθιστά τον Θεόν με ένα αντικείμενο, με μια εργασία, με ένα πρόσωπο: Αυτό αποτελεί μορφή ειδωλολατρείας! Διότι τούτο εξεύρετε, ότι πας πόρνος ή ακάθαρτος ή πλεονέκτης, όστις είναι ειδωλολάτρης, δεν έχει κληρονομίαν εν τη βασιλεία του Χριστού και Θεού (Εφε.5:5). Η ιδιοκτησία, η εργασία και οι προσωπικές σχέσεις που είναι ευλογίες αυτές καθ’ εαυτές μπορούν να γίνουν τα χειρότερα εμπόδια ή είδωλα στην πνευματική ζωή μας. Μπορούν να αποπνίξουν τον καλόν σπόρον του Θεού και να οδηγήσουν σε ακαρπία και σε πνευματικό θάνατο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, καθώς ο Κύριος συνέχιζε την ομιλία του, μίλησε για το κόστος της αληθινής θρησκείας, η οποία αναφέρεται σε αυταπάρνηση και σε αποδοχή από μέρους του ανθρώπου να σηκώσει τον σταυρόν του (Λουκ.14:26-30).

Δικαιολογίες που ο Θεός δεν μπορεί να δεχθεί

Ο Θεός μας είναι λογικός Θεός. Υπάρχουν περιπτώσεις που οι δικαιολογίες μας είναι καλά θεμελιωμένες και λογικές αλλά πολύ συχνά δεν είναι. Ο Θεός δέχεται εκείνες που είναι λογικές και καλά θεμελιωμένες. Δεν πρέπει να υπάρχουν, επομένως, ούτε υπερβολές ούτε προφάσεις. Ας εξετάσουμε περιπτώσεις δικαιολογιών που ο Θεός δεν δέχεται. Δεν γνωρίζω όλη τη σκέψη του Κυρίου αλλ’ας μου επιτραπεί να αναφέρω μερικές αντιπροσωπευτικές περιπτώσεις:

Αδάμ και Εύα: Ο άνδρας κατηγόρησε τη σύζυγό του και η σύζυγός του κατηγόρησε τον όφι που την είχε πλανήσει. «Και είπεν ο Αδάμ, Η γυνή την οποίαν έδωκας να ήναι μετ’ εμού, αυτή μοι έδωκεν από του δένδρου, και έφαγον. Και είπε Κύριος ο Θεός προς την γυναίκα, Τι είναι τούτο το οποίον έκαμες; Και η γυνή είπεν, Ο όφις με ηπάτησε, και έφαγον.» (Γέν.3:12‑13). Ήταν τελικά η επίπληξη στον Θεόν που έκαμε το «λάθος» να δώσει τη γυναίκα στον Αδάμ; Ήταν ο Αδάμ ανίδεος της εντολής του Θεού να μην αγγίξει εκείνον τον καρπόν; Ήταν μόνον η σύζυγός του υπεύθυνη για ό,τι έγινε; Ή ήταν υπεύθυνος μόνον ο όφις; Πώς θα μπορούσαν οι δικαιολογίες τους να σταθούν; Ο ένας θεωρούσε τον εαυτόν του θύμα του άλλου! Έχετε ποτέ ιδεί κάποιον που καταφέρνει να βρίσκει ή να εφευρίσκει πάντα δικαιολογίες; Μπορώ να σας εγγυηθώ ότι δεν μπορείτε να περιμένετε τίποτε από αυτόν!!! Γνωρίζετε τέτοια πρόσωπα; Τέτοιοι άνθρωποι αποτελούν πηγή προβλημάτων για όλους! Το μόνο που ενδιαφέρονται είναι να μη θεωρούνται υπεύθυνοι, να μην είναι ένοχοι και να προστατεύουν την υποτιθέμενη αξιοπρέπειά τους. Είναι μεγάλη αμαρτία να παρουσιάζουμε τους εαυτούς μας ως θύματα κάποιου άλλου και να ζούμε σε κατάσταση αυτοοίκτου και να μην αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Είναι μεγάλη αμαρτία να θεωρούμε ότι οτιδήποτε κακό μας συμβαίνει είναι από λάθη ή από αμαρτία των άλλων.

Εάν αγαπάμε την αλήθεια και θέλουμε να μένουμε εν Κυρίω θα λέμε την αλήθεια μέσα στην καρδιά μας και θα την αναγνωρίζουμε, εν ανάγκη, δημοσίως. «Κύριε, τις θέλει κατοικήσει εν τη σκηνή σου; τις θέλει κατοικήσει εν τω όρει τω αγίω σου; Ο περιπατών εν ακεραιότητι και εργαζόμενος δικαιοσύνην, και λαλών αλήθειαν εν τη καρδία αυτού» (Ψαλ.15:1‑2). Έτσι, αυτός που λέει την αλήθεια μέσα στην καρδιά του αυτός είναι που περιπατεί ‘εν ακεραιότητι’ και κάνει δικαιοσύνη.

Ο Ααρών: Τί θα πρέπει να ειπούμε για τον Ααρών που κατηγόρησε τον λαόν και πρόβαλε δικαιολογίες για το χρυσό-μόσχο-θεό που κατασκεύασε για εκείνον τον άπιστο και απειθή λαόν; (Εξοδ.32:22‑24). Ο τρόπος που μίλησε στον Μωυσή αποκαλύπτει ότι ο ίδιος ήξερε ότι ο λαός έγκειται εις την κακίαν. Γιατί είχε δεχθεί και είχε υιοθετήσει την κακίαν τους ; Γιατί τότε είχε δεχθεί τη συμβιβασική λύση; Πιθανότατα για να προστατεύσει τον εαυτόν του! Τι να ειπούμε για εμάς; Συγκατατιθέμεθα στις αμαρτίες των άλλων ανθρώπων ή σε αμφιβόλου ποιότητος συμβιβασμούς για να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας, να μη διωχθούμε ή να απαλλαγούμε από την αμαρτωλή και ενοχλητική επιμονή τους;

Ο Βασιλεύς Σαούλ: Τι θα λέγαμε για το βασιλιά Σαούλ που σφετερίστηκε το ρόλο του ιερέα κάτω από την πίεση του φόβου και της επιθυμίας του για νίκη (1Σαμ.13:12). Ας υποθέσουμε ότι θα μπορούσε να δικαιολογηθεί επειδή ενήργησε υπό την πίεση φόβου! Αλλά πώς μπορούμε να εξηγήσουμε το γεγονός ότι, επιπλέον, κράτησε μέρος της απαγορευμένης λείας; (1Σαμ.15:21). Η άπιστη ανυπομονησία του και ο φόβος του για την ήττα, για το κακό ή για επικείμενη καταστροφή και η έλλειψη σεβασμού στο θέλημα του Θεού τον ώθησαν να κάνει πράγματα, τα οποία δεν επιτρέποντο! Επιπλέον, η γνώμη του για τα πράγματα που πρέπει να θυσιάζονται στον Κύριο ήταν καλύτερη από εκείνην του Θεού που του διαβιβάσθηκε μέσω του προφήτη!!!

Ας θυμηθούμε, απλώς για μια στιγμή, στρατιωτικούς που κάνουν «πραξικόπημα» – σφετεριζόμενοι τον ρόλον των πολιτικών – προκειμένου να προστατευθεί η χώρα τους από αναταραχή και σύγχυση… Τί επιτυγχάνουν τελικά στις περισσότερες περιπτώσεις; Δημιουργούν προβλήματα στους εαυτούς τους, αιχμαλωτιζόμενοι από τις συνθήκες που δημιουργούν και συσσωρεύουν καταστροφές στη χώρα τους! Το αποτέλεσμα είναι ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, οι άνθρωποι ταλαντεύονται από το ένα άκρο στο άλλο, όπως σε ένα εκκρεμές! Έτσι, οι αποκαλούμενες ‘καλές προθέσεις’ τους δεν βοηθούν ούτε τους ίδιους ούτε τους ανθρώπους που υποτίθεται ήθελαν να την προστατεύσουν από την αναρχία και τη διαφθορά! Αργά ή γρήγορα τα πράγματα επανέρχονται στην προηγούμενη ταραγμένη κατάστασή τους, και μάλιστα, μετά από πολλές απώλειες, καταστροφές και αιματοχυσίες!

Η αυτή αρχή ισχύει, επίσης, μεταξύ ανδρών και γυναικών όταν προσπαθούν οι γυναίκες, με διάφορα είδη δικαιολογιών, να σφετεριστούν την εξουσία που ανήκει στους συζύγους τους. Το αυτό ισχύει, επίσης, για παιδιά που θέλουν να αποφασίζουν για τον τρόπον που οι γονείς τους πρέπει να ξοδεύουν τα χρήματά τους· για υπαλλήλους που επικρίνουν τους ανωτέρους τους και σφετερίζονται εξουσίες που δεν τους ανήκουν· για θρησκευτικούς ηγέτες που, ισχυριζόμενοι ότι τα μέλη των εκκλησιών τους δεν είναι αρκετά πνευματικά για να αποφασίζουν για θέματα της εκκλησίας, αποφασίζουν μόνοι τους υπέρ και για λογαριασμόν τους, σφετεριζόμενοι το κυριαρχικό δικαίωμα που ανήκει μόνο στην ολομέλεια και όχι σε αυτούς. Αυτό οδηγεί σε παρεμπόδιση εκδηλώσεως και ασκήσεως των πνευματικών χαρισμάτων των ανθρώπων του Θεού.

Ο Κυβερνήτης Φήλιξ: Τι να ειπούμε για τον κυβερνήτη Φήλικα που φοβούμενος και τρέμων – καθώς ο Παύλος διελέγετο περί δικαισύνης, εγκρατείας και της μελλούσης κρίσεως – απήντησε, «…Κατά το παρόν ύπαγε, και όταν λάβω καιρόν θέλω σε μετακαλέσει…» (Πράξ.24:25). Δεν θέλησε να ταπεινωθεί και να παραδεχθεί την αλήθεια! Τί φοβερό λάθος να αναβάλει την υιοθέτηση της αλήθειας, προκειμένου να αποφύγει την υποτιθέμενη ταπείνωση! Ο άνθρωπος εξυψώνεται όταν ταπεινώνεται, όπως είναι γραμμένο στον Ιώβ 22:29 και αλλού στη Βίβλο. Εκείνοι που δέχονται να ταπεινώσουν εαυτούς δεν ταπεινώνονται ο ένας στον άλλον αλλά στην αλήθεια. Η αλήθεια δεν ταπεινώνει εκείνους που ταπεινώνουν εαυτούς αλλά τους εξυψώνει και τους συστήνει στη συνείδηση των άλλων ανθρώπων… Ο Θεός του έδωσε μια ευκαιρία σωτηρίας αλλά την αμέλησε. Την ανέβαλε επ’ αόριστον! Ποιά δικαιολογία πρόκειται να προβάλει ενώπιον του Βήματος της Κρίσεως;

Πρέπει να παραδεχθώ ότι το πνεύμα μου είναι σε απορία όταν προσπαθώ να φανταστώ τί είδους δικαιολογίες θα προβάλουν στον Θεόν εκείνοι που, ενώ ήξευραν την πρόσκληση του Θεού για τη σωτηρία τους, αμέλησαν να ανταποκριθούν σ’ αυτήν θετικά! Άλλοι για να μη ταπεινωθούν, άλλοι για να μη γίνουν ‘αποσυνάγωγοι’ από το εκκλησιαστικό ή κοινωνικό τους περιβάλλον, άλλοι για υλικά ωφέλη και άλλοι για άλλους λόγους αμελούν ή απορρίπτουν το φως γιατί, στην πραγματικότητα, προτιμούν το σκότος μάλλον παρά το φως διότι είναι πονηρά τα έργα τους… Φως μη χρησιμοποιηθέν ή εφαρμοσθέν γίνεται αργά ή γρήγορα σκοτάδι. Θα θυμηθούν μια ημέρα, ενώπιον του Βήματος της Κρίσεως του Θεού, το αίμα του Χριστού που χύθηκε γι’αυτούς για τη σωτηρία τους καθώς επίσης και την άρνησή τους να χρησιμοποιήσουν τις ευκαιρίες που τους προσφέρθηκαν για τη σωτηρία τους! Πικρά δάκρυα θα κυλήσουν από τα μάτια τους αλλά θα είναι πάρα πολύ αργά! Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν βοηθήσει άλλους να βρουν την αλήθεια, να υιοθετήσουν τη Βίβλο ως μόνον οδηγόν στη ζωή τους αλλά που παραμένουν έξω από τη βασιλεία του Θεού και διάγουν μιά υλιστική ζωή! Τί θα ειπούν ή θα προσποιηθούν όταν θα είναι εμπρός στο Βήμα της Κρίσεως του Θεού;

Ο Βασιλεύς Ηρώδης: Τι θα έπρεπε να πούμε για ηλίθιες και κακές δικαιολογίες όπως εκείνες του βασιλιά Ηρώδη που υποσχέθηκε στην κόρη της Ηρωδιάδος με όρκο και με έναν απερίσκεπτον και βιαστικό τρόπο, δηλαδή να της δώσει οτιδήποτε θα του ζητούσε;… Ποιά ήταν η δικαιολογία για τη διάπραξη του εγκλήματος του αποκεφαλισμού του Ιωάννη του Βαπτιστή, ενός αθώου και αγίου ανθρώπου; Η υπόσχεση με όρκο!!! Τί τον ώθησε και τον υποχρέωσε να τηρήσει μια τέτοια ηλίθια και εγκληματική υπόσχεση; Ο λόγος του Θεού; Κατ’ουδένα τρόπο! Ήταν ο εγωισμός του, η υπεροψία του, η υποτιθεμένη αξιοπρέπειά του ενώπιον των φιλοξενουμένων του, που καμουφλαρίστηκαν πίσω από μια λανθασμένως ερμηνευμένη εντολή, η οποία απαιτεί την τήρηση της ευχής του! Ο όρκος ή η υπόσχεσή του θα μπορούσε ποτέ να πάει ενάντια στο νόμο του Θεού και να θανατώσει ένα αθώο άνθρωπο; Ο Ηρώδης ήξερε ποιός ήταν ο Ιωάννης. Τον σεβότανε και τον άκουγε με προθυμία. Ήξερε ότι δεν ήταν άξιος θανάτου. Παγιδεύθηκε γιατί μπήκε στο έδαφος του Σατανά…

Η υποτιθεμένη δικαιολογία του να τηρήσει τις υποσχέσεις του ίσχυε για αυτόν και ίσως για μερικούς από τους καλεσμένους του, αλλά όχι ενώπιον του Θεού. Έχασε τη τιμή του και την ακεραιότητά του ενώπιον του Θεού! Θυμήθηκε ότι οι όρκοι πρέπει να τηρούνται, αλλά δεν θυμήθηκε ότι οι όρκοι δεν πρέπει να τηρούνται όταν δεν είναι σύμφωνοι με τον Νόμο του Θεού;

Εκείνοι που κρίνουν: Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για όλους εκείνους που κρίνουν τους άλλους. Όταν λέω «κρίνω» εννοώ κρίνω, όχι «διακρίνω». Εκείνοι που κρίνουν τους άλλους κατακρίνουν τους εαυτούς τους, διότι, ΕΑΝ εξετάσουν βαθειά και ειλικρινά θα ανακαλύψουν ότι αυτοί που κρίνουν κάνουν τα ίδια πράγματα (Ρωμ.2:1). Η αυτοδικαίωση ισοδυναμεί με αυτοκαταδίκη! Η Βίβλος λέγει:

  • «Εάν, Κύριε, παρατηρήσης ανομίας, Κύριε, τις θέλει δυνηθή να σταθή;» (Ψαλ.130:3)
  • Υπάρχει άνθρωπος «όστις να πράττη το καλόν και να μη αμαρτάνη;» (Εκκλ.7:20)
  • «Υπάρχει γενεά καθαρά εις τους οφθαλμούς αυτής, αλλά δεν είναι πεπλυμένη από της ακαθαρσίας αυτής» (Παρ.30:12)

Πολύ συχνά ενθυμούμαι ένα λόγο από το βιβλίο του Ιώβ: «Εάν ήθελον να δικαιώσω εμαυτόν, το στόμα μου ήθελε με καταδικάσει· εάν ήθελον ειπεί, είμαι άμεμπτος, ήθελε με αποδείξει διεφθαρμένον» (Ιώβ 9:20). Θυμάστε την περίπτωση της μοιχευομένης γυναίκας; «Εκείνοι δε ακούσαντες, και υπό της συνειδήσεως ελεγχόμενοι, εξήρχοντο εις έκαστος, αρχίσαντες από των πρεσβυτέρων έως των εσχάτων…» (Ιωάν.8:9). Και «…διότι εάν μας κατακρίνη η καρδία, βεβαίως ο Θεός είναι μεγαλήτερος της καρδίας ημών και γνωρίζει τα πάντα» (1Ιωάν.3:20).

Είπεν ο άφρων εν τη καρδία αυτού, δεν υπάρχει Θεός: Οι άφρονες άνθρωποι, είτε μορφωμένοι είτε όχι, λένε συχνά: «Δεν υπάρχει Θεός!» (Ψαλ.14:1). Μια τέτοια δήλωση είναι αδικαιολόγητη: Αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν ότι: «…τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα διά των ποιημάτων, η τε αΐδιος αυτού δύναμις και η θειότης, ώστε αυτοί είναι αναπολόγητοι» (Ρωμ.1:20). Τολμούν να λένε ότι ο κόσμος έχει γίνει όλος μόνος του και απλώς κατά τύχη! Πόσον ανόητον! Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για μιά τέτοια άγνοια ή εκούσια τύφλωση! Ας μας αποδείξουν ότι δεν υπάρχει Θεός. Μια ημέρα θα δουν ποιός έχει δίκηο…

Σύγκριση με τη συμπεριφορά άλλων: Και τι να ειπούμε για τις δικαιολογίες ορισμένων ανθρώπων που υποστηρίζουν ότι εξ αιτίας της κακής συμπεριφοράς ή ενός κακού λόγου ή μιάς απερίσκεπτης λέξης που ένας ποιμήν ή ένας ιερέας ή ένα μέλος της εκκλησίας είπε ότι αποφάσισαν να μη επιστρέψουν ποτέ στην εκκλησία ή να δώσουν την καρδιά τους στον Χριστόν ή επειδή θεωρούν ότι όλοι είναι υποκριτές, εκτός από τους εαυτούς τους, φυσικά; Πολύ εύκολα χωρίζουμε από την εκκλησία! Τόσο εύκολα παίρνουμε διαζύγιο από τη σύζυγο ή τον σύζυγό μας όταν διαφωνούμε σε κάτι ή εάν τα παιδιά μας μας είπαν κάτι που πλήγωσε τα αισθήματά μας; Καλόν είναι να αναφέρουμε και τη δικαιολογία που πολλοί, πάρα πολλοί άνθρωποι, συνηθίζουν να χρησιμοποιούν και η οποία είναι: Συγκρίνουν τους εαυτούς τους με τις αμαρτίες άλλων ανθρώπων που είναι προφανώς χειρότεροι από αυτούς. Με άλλα λόγια, προσπαθούν να καθαριστούν με λασπόνερα!!! Ας λέμε την αλήθεια και ας αναλαμβάνουμε την ευθύνη μας και την ενοχή μας!

Σύγχυση μεταξύ «έχω αμαρτία» και «πράττω αμαρτία»: Μια από τις πιό ολέθριες και επιβλαβείς αμαρτίες των πιστών είναι το γεγονός ότι δικαιολογούνται λέγοντας: «Είμαστε αδύνατα ανθρώπινα όντα και είναι φυσικόν να πέφτουμε στην αμαρτία.». Η Βίβλος λέγει, και ιδιαίτερα ο απόστολος Ιωάννης, στην πρώτη επιστολή του (1Ιωάν.1:4‑2:4 και 3:69) ορισμένα πολύ σημαντικά πράγματα που παρερμηνεύονται από πολλούς χριστιανούς:

  • Έχουμε αμαρτήσει στο παρελθόν· υπάρχει κανείς που δεν έχει αμαρτήσει;
  • Έχουμε αμαρτία στη ζωή μας τώρα· υπάρχει αμαρτία στη ζωή μας που δεν ξέρουμε ΑΛΛΑ, καθώς περνούν οι ημέρες, φως έρχεται και μας δείχνει όλα τα πράγματα που δεν είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Εκείνο που μετρά είναι να απαλλάσομαι από κάθε αμαρτία που ξεύρω έτσι ώστε η συνείδησή μου να μη με κατακρίνει για γνωστές αμαρτίες!
  • Ανεξάρτητα από του εάν υπάρχει αμαρτία στη ζωή μας που εμείς δεν ξεύρουμε, καλούμεθα να μη αμαρτάνουμε σε πράγματα που ξεύρουμε.
  • Ο Θεός, εάν ομολογούμε ειλικρινά τις αμαρτίες μας με κατά Θεόν λύπη, ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ μας συγχωρεί αλλά ΚΑΙ μας καθαρίζει από πάθη και τη δουλεία και τη δύναμη της αμαρτίας!!!
  • Τέλος, πας όστις μένει εν αυτώ δεν αμαρτάνει… και πας όστις εγεννήθη εκ του Θεού αμαρτίαν δεν πράττει, διότι σπέρμα αυτού μένει εν αυτώ· και δεν δύναται να αμαρτάνη, διότι εγεννήθη εκ του Θεού … « (1Ιωάν.3:6‑9)

Συμπεραίνουμε ότι δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για μιά «σήκω-πέσε» ζωή, για μιά μη ευσεβή ζωή. Αυτός που μας έχει καλέσει σε αυτήν την ευσεβή ζωή Αυτός είναι που θα το κάνει για μας (1Θεσ.5:24). Πρέπει, επομένως, να καταλάβουμε ποιά είναι η διαφορά μεταξύ του «έχω αμαρτία» και «κάνω αμαρτία». Δεν υπάρχει, επομένως, καμία δικαιολογία όταν εμείς αμαρτάνουμε και αφήνουμε τη συνείδησή μας να μας κατακρίνει! Με αυτό που μόλις είπα, δεν κηρύσσω αναμαρτησία αλλά κηρύσσω ότι δεν υπάρχει καμία δικαιολογία όταν εμείς αμαρτάνουμε, επειδή η δύναμη κατά της αμαρτίας μας έχει δοθεί μέσω του αίματος του Ιησού Χριστού και μέσω της δύναμης του Αγίου Πνεύματος. Η δυνατότητα να πέσει ο χριστιανός στην αμαρτία δεν αποκλείεται αλλά εκείνο που αποκλείεται για ένα αληθινό παιδί του Θεού είναι μένει στην αμαρτία, να συνεχίζει να αμαρτάνει!

Έχουμε κάνει, κατά το μέτρον του δυνατού, ό,τι ήταν πράγματι δυνατό σε μας με την οφειλομένη πιστότητα προς τον Κύριον και όχι σύμφωνα σύμφωνα με τη θεωρία του «μη τέλειου» Χριστιανού που δέχεται και ανέχεται πολλά πράγματα που δεν είναι σύμφωνα με τον λόγον του Θεού; Ας μη χρησιμοποιούμε τη δικαιολογία: «Είμαστε αδύνατα ανθρώπινα όντα. Το να πέφτουμε στην αμαρτία είναι φυσικό». Εάν ναι, η εντολή του Θεού να Τον αγαπήσουμε με όλη την ύπαρξή μας και να ζήσουμε μια αγία ζωή δεν είναι δυνατή και δεν μπορεί να εφαρμοστεί! Τώρα, μπορούμε να ξεφύγουμε με μερικές ευφυείς δικαιολογίες, ΑΛΛΑ, θα είμαστε σε θέση να προβάλουμε τις ίδιες δικαιολογίες στο Δικαστήριο του Θεού (Βήμα της Κρίσεως);

Η χριστιανική ζωή είναι πάρα πολύ δύσκολη: Υπάρχουν, εντούτοις, άνθρωποι που υποστηρίζουν λέγοντας ότι η χριστιανική ζωή είναι πάρα πολύ δύσκολη, πάρα πολύ σκληρή για τα κοινά ανθρώπινα όντα. Εκείνοι που λένε ότι η χριστιανική ζωή είναι πάρα πολύ δύσκολη, πάρα πολύ σκληρή, είτε αυτοεξαπατούνται δικαιολογούντες τους εαυτούς τους είτε προσπαθούν να εξαπατήσουν τους άλλους. Επίσης, λένε ότι ο Θεός είναι παρά πολύ απαιτητικός: Θερίζει όπου δεν έσπειρε και συλλέγει όπου δεν διεσκόρπισε και τα απαιτεί όλα από εμάς (Ματ.25:24‑25· Λουκ.19:22)

Είναι αλήθεια ότι ο νόμος του Θεού περί αγάπης προς Αυτόν και προς τον πλησίον μας είναι πολύ απαιτητικός. Ο Θεός μας, εντούτοις, όπως ανέφερα πριν, είναι λογικός Θεός. Δεν μας ζητά πράγματα που δεν μπορούμε να κάνουμε. Εκείνος που μας καλεί Εκείνος είναι που αναλαμβάνει να μας δώσει και τη δύναμη να τα εκτελέσουμε: Το Άγιον Πνεύμα! «Τις ποτέ εκστρατεύει με ίδια αυτού έξοδα;…» (1Κορ.9:7). Και, «Πιστός είναι εκείνος όστις σας καλεί, όστις και θέλει εκτελέσει» (1Θεσ.5:24). Δεν αληθεύει, συνεπώς, ότι «Εις τον όστις λοιπόν εξεύρει να κάμνη το καλόν και δεν κάμνει, εις αυτόν είναι αμαρτία»; (Ιάκ.4:17). Οι εντολές που ο Θεός μας ορίζει δεν είναι ασφαλώς πάνω από τη δύναμή μας και από την ικανότητά μας (Δευτ.30:11-14). «Διότι αύτη είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού· και αι εντολαί αυτού βαρείαι δεν είναι» (1Ιωάν.5:3). Οι οκνηροί ή οι αδιάφοροι άνθρωποι λένε: Είναι πάρα πολύ δύσκολο για μένα ή αυτό είναι πάρα πολύ επικίνδυνο για τη ζωή μου. Μπορεί ακόμη και να σκοτωθώ (Παρ.22:13). Είθε ο Θεός να μας βοηθήσει να αποφύγουμε τέτοιες ανόητες δικαιολογίες! Ο Ιησούς, ο Κύριός μας , ο ίδιος, είπε επίσης: «…ο ζυγός μου είναι καλός και το φορτίον μου ελαφρόν» (Ματ.11:30). Πώς μπορούν να πουν το αντίθετο; Εκείνος που μας καλεί να κάνουμε το θέλημα Του, Αυτός θα το κάνει, υπό τον όρον ότι δεχόμαστε το θέλημά Του, ότι συγκατατιθέμεθα στο θέλημά Του. «Ο δε χορηγών σπόρον εις τον σπείροντα…» (2Κορ.9:10) «…θέλει εκπληρώσει πάσαν χρείαν σας κατά τον πλούτον αυτού εν δόξη διά Ιησού Χριστού» (Φιλιπ.4:19).

Ω !, αν το ήξευρα…: Πρέπει να ομολογήσω ταπεινά ότι εάν είχα δώσει περισσότερη προσοχή σε ορισμένους λόγους σοφίας της Βίβλου δεν θα είχα γίνει, σε ορισμένες περιπτώσεις, θύμα του εχθρού. Τι θα έπρεπε να ειπώ; Ήταν η κακία του πλησίον μου, η αμαρτία του εχθρού μου, του Σατανά; Ο σκοπός του εχθρού μου είναι να μου κάνει ζημιά! Το καθήκον μου είναι να προστατευθώ. Ο απόστολος Ιωάννης λέγει: «Εξεύρομεν ότι πας ο γεννηθείς εκ του Θεού δεν αμαρτάνει, αλλ’ όστις εγεννήθη εκ του Θεού φυλάττει αυτόν, και ο πονηρός δεν εγγίζει αυτόν» (1Ιωάν.5:18). Υπάρχει, επίσης, ένα άλλο εδάφιο από τη Βίβλο που είναι ένα κλειδί για την κατανόηση αυτού που μόλις ανέφερα: «Είθε να ήκουες τα προστάγματά μου τότε η ειρήνη σου ήθελεν είσθαι ως ποταμός και η δικαιοσύνη σου ως κύματα θαλάσσης» (Ησα.48:18). Πολύ συχνά χάνουμε την ευτυχία μας, την ειρήνη μας, τη χαρά μας, επειδή δεν δίνουμε την οφειλόμενη προσοχή στις εντολές του Θεού… Και τι πρέπει να ειπούμε για εκείνους που λένε: «Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ήταν έτσι! Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι οι συνέπειες θα ήταν τόσον οδυνηρές»!

Λανθασμένες προτεραιότητες: Τι θα λέγαμε για εκείνους που δεσμεύονται να κάνουν κάτι για τον Κύριον, για να Τον υπηρετήσουν πιστά αλλά δεν τηρούν τις υποσχέσεις τους και λέγουν με αδιάφορον τρόπον: «Ημουν τόσον πολυάσχολος, είχα τόσες υποχρεώσεις»; Ήταν τόσον πολυάσχολοι με τα πράγματά τους αλλά δεν είχαν χρόνο για τον Κύριον!!! Δεν έχουν αίσθημα ενοχής, αν και έχουν θέσει ως πρώτη προτεραιότητα τον εαυτόν τους, την εργασία τους, τον ελεύθερον χρόνον τους, τις ανάγκες τους, τις κοινωνικές σχέσεις τους! Ας είναι οι λόγοι μας ολίγοι ενώπιον του κυρίαρχου Θεού του σύμπαντος. «Επικατάρατος ο ποιών το έργον του Κυρίου αμελώς…» (Ιερ.48:10).

Θυμάστε τα λόγια του προφήτη Αγγαίου; Ο οίκος του Κυρίου ήταν έρημος και ο λαός ησχολείτο με το χτίζει ο καθένας το σπίτι του (Αγγ.1:2‑5). Θυμάστε τη δικαιολογία τους; «…Ο καιρός δεν ήλθεν, ο καιρός να οικοδομηθή ο οίκος του Κυρίου» Εξ αιτίας των προσωπικών επιδιώξεών τους και των αμαρτωλών σφοδρών επιθυμιών τους είχαν μεταβάλει τις σωστές προτεραιότητες. Πρώτα η δουλειά τους και μετά το έργο του Θεού! Πόσον έξυπνη πρόφαση για να μην ενοχληθούν και να μείνουν ήσυχοι να συνεχίσουν τη δουλειά τους! Μερικοί, ίσως, π.χ. λένε: Η στιγμή να φροντίσω το έργον του Θεού θα είναι όταν θα παραιτηθώ και θα πάρω τη σύνταξή μου… Φοβούμαι ότι μερικοί από μας θα ακούσουν τον Θεόν να μας λέγει: «ξένος ήμην, και δεν με εφιλοξενήσατε, γυμνός, και δεν με ενεδύσατε, ασθενής και εν φυλακή, και δεν με επεσκέφθητε. Τότε θέλουσιν αποκριθή προς αυτόν και αυτοί, λέγοντες· Κύριε, πότε σε είδομεν πεινώντα ή διψώντα ή ξένον ή γυμνόν ή ασθενή ή εν φυλακή, και δεν σε υπηρετήσαμεν; Τότε θέλει αποκριθή προς αυτούς, λέγων· Αληθώς σας λέγω, καθ’ όσον δεν εκάμετε εις ένα τούτων των ελαχίστων, ουδέ εις εμέ εκάμετε» (Ματ.25:43‑45).

Δεν είναι πρόβλημά μου: Επιτρέψτε μου να χρησιμοποιήσω τώρα ακόμη μία περίπτωση μιάς απαράδεκτης δικαιολογίας: Ο Κάϊν δεν ήταν μόνον ένοχος για τη δολοφονία του αδελφού του Άβελ αλλά είπε, επίσης, ψέματα και θέλησε να αποποιηθεί όλη την ευθύνη «…Πού είναι Άβελ ο αδελφός σου; Ο δε είπε, Δεν εξεύρω· μη φύλαξ του αδελφού μου είμαι εγώ;» (Γέν.4:9). Πόσον συχνά μένουμε μακρυά, μακρυά από το πρόβλημα και τον πόνο του συνανθρώπου μας, που μερικές φορές έχομε εμείς δημιουργήσει ή προκαλέσει; «Όστις όμως έχη τον βίον του κόσμου και θεωρή τον αδελφόν αυτού ότι έχει χρείαν και κλείση τα σπλάγχνα αυτού απ’ αυτού, πως η αγάπη του Θεού μένει εν αυτώ; Τεκνία μου, μη αγαπώμεν με λόγον μηδέ με γλώσσαν, αλλά με έργον και αλήθειαν.» (1Ιωάν. 3:17-18)

Τουναντίον, το καλύτερο παράδειγμα ευθύτητος μας δίδεται από ένα από τους ληστές που σταυρώθηκαν με τον Ιησούν. Δεν προσπάθησε να δικαιολογηθεί αλλά είπε την αλήθεια μέσα στην καρδιά του και δημόσια. Είπε: «…Ουδέ τον Θεόν δεν φοβείσαι συ, όστις είσαι εν τη αυτή καταδίκη; και ημείς μεν δικαίως· διότι άξια των όσα επράξαμεν απολαμβάνομεν· ούτος όμως ουδέν άτοπον έπραξε. Και έλεγε προς τον Ιησούν· Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου. Και είπε προς αυτόν ο Ιησούς· Αληθώς σοι λέγω, σήμερον θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω» (Λουκ.23:40‑43). Τί μάθημα για όλους μας!!! Είθε ο Θεός να ανοίξει τα μάτια μας και τα αυτιά μας για να ακούσουμε το μήνυμα από αυτήν την θαυμάσια ιστορία! Τότε μόνον θα λάβουμε τις ίδιες ευλογίες που ο «τίμιος» εγκληματίας απόλαυσε… Εντούτοις, πολλοί από εμάς λέμε: «…Επειδή είμαι αθώος, βεβαίως ο θυμός αυτού θέλει αποστραφή απ’ εμού. Ιδού, εγώ θέλω κριθή μετά σου, διότι λέγεις, Δεν ημάρτησα» (Ιερ.2:35). Αλλά ο λόγος του Θεού συνεχίζει και λέγει: «Μόνον γνώρισον την ανομίαν σου …» (Ιερ.3:13)

Παρακαλώ, παρατηρήστε ότι, για τους Εβραίους και τους Ρωμαίους, ο Ιησούς ήταν ένας κοινός άνθρωπος άξιος θανάτου. Αντίθετα, για εκείνον τον «τίμιον» εγκληματία ο Ιησούς ήταν ένας αθώος άνθρωπος και κάτι περισσότερο: Ένας θείος επουράνιος βασιλιάς! Πώς ήταν δυνατόν; Ο «τίμιος» εγκληματίας είχε γίνει, εξ αιτίας της ειλικρίνειάς του και της ανάληψης των ευθυνών του, αντικείμενο μιας προνομιούχου μεταχειρήσεως από τον Θεόν: Τα πνευματικά μάτια του άνοιξαν για να καταλάβουν ότι ο Ιησούς, ο άνθρωπος που πέθαινε στο σταυρό, ήταν θείος επουράνιος, και ότι θα μπορούσε να τον πάρει μαζί Του στην επουράνια βασιλεία του! Απίστευτο αλλά αληθινό!!!

Μπορώ να σας βεβαιώσω, με την εξουσία του λόγου του Θεού, ότι οι ίδιες ευλογίες πνευματικού φωτός, πνευματικής διορατικότητας και της ουρανίου κληρονομιάς είναι, επίσης, για σας και για μένα εάν είμαστε τίμιοι, λέγοντας την αλήθεια τόσον μέσα στην καρδιά μας όσον και δημόσια, δηλαδή αναλαμβάνοντας τις ευθύνες και την ενοχή μας!!! Παρακαλώ, προσεξτε ένα θαυμάσιο εδάφιο: «Επιστρέψατε προς τους ελέγχους μου· ιδού, εγώ θέλω εκχέει το πνεύμά μου εφ’ υμάς, θέλω σας κάμει να νοήσητε τους λόγους μου», δηλ. «Θα σας κάνω να καταλάβετε τα λόγια μου» (Παρ.1:23).

Δικαιολογίες που ο Θεός μπορεί να δεχθεί:

Ο Θεός συγκατατίθεται να ‘συζητήσει’ με εκείνους που έχουν αληθινές δικαιολογίες και να τους ενθαρρύνει. Συζητά με εκείνους που γνωρίζουν την αληθινή αδυναμία τους, την προσωπική τους ανικανότητα, ή, ή, ή αλλά που δέχονται να ταπεινωθούν. Ιδού μερικά παραδείγματα: Ο Θεός συγκατένευσε να συζητήσει με τον Μωυσή (Εξοδ.3:11 και 4:1-12), με τον Γεδεών (Κριτ.6:12‑17), με τον Ιερεμία (Ιερ.1:6‑7) και με τη Μαρία, τη μητέρα του Ιησού. Ο Θεός τους έδωσε εξηγήσεις, αποδείξεις, οδηγίες ακόμη και υπό μορφήν σημείων για να τους ενθαρρύνει. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να αναφερθώ σ’αυτούς λεπτομερώς.

Συμπέρασμα: Αυτό που μετρά είναι το κίνητρό μας! Καμία «συνομιλία» με ανθρώπους που ζουν στην αδιαφορία, στη διαφθορά, στην υπερηφάνεια, στην υπεροψία κ.λπ.

Παραίνεση

Κλείνοντας, θα επιθυμούσα να θέσω ή να επαναλάβω ορισμένα ερωτήματα σε όλους μας, χωρίς εξαίρεση:

  • Κάνουμε, στο μέτρο που είναι δυνατόν όλα αυτά που μας είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙ δυνατά… με την οφειλομένη προς τον Κύριον πιστότητα και όχι σύμφωνα με τη θεωρία του «μη τέλειου Χριστιανού» – η οποία δέχεται και ανέχεται πολλά πράγματα που ο λόγος του Θεού δεν επιτρέπει; Μπορούμε να δικαιολογηθούμε τώρα με μερικές ευφυείς δικαιολογίες ενώπιον των ανθρώπων, ΑΛΛΑ, θα μπορέσουμε να προβάλουμε τις ίδιες δικαιολογίες εμπρός στο Βήμα της Κρίσεως του Θεού;
  • Είμαστε υπηρέτες που κάναμε όλα όσα διαταχθήκαμε να κάνουμε; Είμαστε «αχρείοι» υπηρέτες ή είμαστε περισσότερο από αχρείοι; (Λουκ.17:9‑10). Δεν είναι αληθές ότι «Εις τον όστις λοιπόν εξεύρει να κάμνη το καλόν και δεν κάμνει, εις αυτόν είναι αμαρτία»; (Ιάκ.4:17)
  • Χρησιμοποιούμε τη δικαιολογία: «Είμαστε αδύνατα ανθρώπινα όντα. Είναι φυσικό να πέφτουμε»; Εάν ναι, τότε η εντολή του Θεού να Τον αγαπήσουμε με όλη την ύπαρξή μας και να ζούμε αγία ζωή δεν είναι δυνατή και δεν μπορεί να εφαρμοστεί! Δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει καμία δικαιολογία να μην έχουμε κάνει το καθήκον μας στον Κύριον: «Ο δε Ιησούς είπε προς αυτόν· Το εάν δύνασαι να πιστεύσης, πάντα είναι δυνατά εις τον πιστεύοντα» (Μάρκ.9:23). Και ο Παύλος εδήλωσε αλλαχού «τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντός με Χριστού» (Φιλιπ.4:13). Συνεπώς, δεν υπάρχει κανένα χριστιανικό καθήκον που είναι πάρα πολύ δύσκολο ή πάρα πολύ σκληρό για έναν αληθινό Χριστιανό.
  • Χρησιμοποιούμε τη νοημοσύνη μας, προκειμένου να βρούμε κάποιες υπεκφυγές στις υποχρεώσεις μας και για την εκπλήρωση του θελήματος του Θεού στη ζωή μας;

Αρχή σοφίας φόβος Θεού: Πηγή πασών καλών εκλογών και λειτουργίας αυτών

Αγαπητοί μου! Εάν ο θησαυρός μας είναι το θέλημα του Θεού δεν θα προσπαθούμε ποτέ να βρίσκουμε αδικαιολόγητες δικαιολογίες! Και εάν ο φόβος του Θεού είναι μέσα μας θα μετανοήσουμε και θα κλάψουμε πικρά εάν πέσουμε ποτέ στην αμαρτία. Εάν αντισταθούμε σε εκείνο το κακό πνεύμα, στο κακό πνεύμα προσφυγής σε δικαιολογίες, τότε εκείνο θα φύγει. Ας μη ξεχνάμε ότι οι δικαιολογίες είναι ένα είδος ψέματος ή υποκρισίας. «Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος· πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε» (1Κορ.10:13). Συνεπώς, όταν πέφτουμε στην αμαρτία δεν υπάρχει δικαιολογία. Οι πειρασμοί και οι δοκιμασίες που ο Θεός επιτρέπει στη ζωή μας δεν είναι πέρα από τη δύναμή μας. Με άλλα λόγια, ο Θεός δεν μας προστάζει πράγματα που μας είναι υπεβολικά και μυστηριώδη ούτε είναι μακρυά και άπιαστα. Είναι πράγματα, αντιθέτως, τα οποία είναι πολύ κοντά σε μας, στο στόμα μας και στην καρδιά μας, που μπορούμε να εκτελέσουμε. (Δευτ.30:11-14). Και ποτέ να μη ξεχνάμε ότι «Πιστός είναι εκείνος όστις σας καλεί, όστις και θέλει εκτελέσει» (1Θεσ.5:24) ΑΛΛΑ ποτέ ας μη ξεχνάμε, επίσης, ότι δεν υπάρχει συγχώρεση αμαρτίας, χωρίς μετάνοια· δεν υπάρχει συγχώρεση αμαρτίας ή ψεύτικων δικαιολογιών εάν δεν υπάρχει εξομολόγησή τους (1Ιωάν.1:9)· δεν υπάρχει αναζωπύρωση χωρίς συντριβή καρδιάς, χωρίς μετάνοια, χωρίς πένθος για την αμαρτία μας, χωρίς ομολογία της αμαρτίας μας, χωρίς απόρριψη της αμαρτίας μας, χωρίς αφιέρωση στον Θεόν (2Χρον.7:14).

Εάν ο φόβος του Θεός είναι στην καρδιά μας, εάν μισούμε την αμαρτία, εάν απαρνηθούμε τα συμφέροντα μας – σε περίπτωση που έρχονται σε αντίθεση με το θέλημα του Θεού – εάν ο Κύριος και το θέλημά Του γίνουν ο θησαυρός μας, εάν η μετάνοιά μας, η εμπιστοσύνη μας σ’ Αυτόν και στον λόγον του είναι συνεχείς, βαθειές και ειλικρινείς, τότε δεν κινδυνεύουμε να αρρωστήσουμε από την ασθένεια «των δικαιολογιών» και να πεθάνουμε πνευματικά εξ αιτίας της. Εάν, τελικά, αγαπάμε τον Θεόν, τον Κύριόν μας, με όλη την καρδιά μας, με όλη την ψυχή μας, με όλη τη δύναμή μας και με ολόκληρο τον νουν μας και τον πλησίον μας όπως τον εαυτόν μας (Λουκ.10:27), τότε και μόνον τότε δεν θα έχουμε προβλήματα αυτού του είδους. Αντίθετα, ο Κύριος υπόσχεται σ’εκείνον που τηρεί τον λόγον της υπομονής Του (Αποκ.3:8,10) ότι θα του δώσει: Χάρη και δύναμη: Θα του ανοίξει πόρτες που κανένας δεν θα μπορεί να του τις κλείσει… δύναμη εναντίον του εχθρού, δύναμη να κάνει το καθήκον του. Θα άρει τα εμπόδια και θα του δώσει εξουσία, παρρησία και θάρρος και κυρίως μεγάλη πίστη! Θα τον προστατεύει στους πειρασμούς· θα του δίνει τη νίκη και θα τον κάνει στυλοβάτη στην εκκλησία Του. Δεν θα επιτρέψει κανείς να αφαιρέσει τον στέφανόν του. Η πνευματική πρόοδός του θα είναι φανερή σε όλους. Θα του δίνει περισσότερο φως και ευλογίες.

Όσον αφορά εμένα, επιθυμώ διακαώς και από τα βάθη της καρδιάς μου, όταν ο Κύριος με καλέσει κοντά Του από αυτόν τον κόσμο να είμαι όπως ο δούλος της παραβολής και να Του ειπώ: «…Κύριε, έγεινεν ως προσέταξας, και είναι έτι τόπος» (Λουκ.14:22).

 

Ιωάννης ΜΠΑΛΤΑΤΖΗΣ

baltatzis@skynet.be

jean.baltatzis@gmail.com

http://wordstaughtbythespirit.com

 


Αφήστε μια απάντηση