Home→GREEK→Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 2]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 2]

Posted on 13 Μαΐου, 2012 by 13 Μαΐου, 2012

Σειρά μηνυμάτων επί του θέματος:

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ

του Γιάννη Μπαλτατζή

«…Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως.» (Ρωμ.1:17)

· «Αληθώς αληθώς, σας λέγω, Ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν.6:47)
· «Αλλ’ εάν και προσφέρω εμαυτόν σπονδήν επί της θυσίας και λειτουργίας της πίστεώς σας, χαίρω και συγχαίρω μετά πάντων υμών·» (Φιλιπ.2:17).

Συνέχεια από #046a – GR

Μέρος 2: Εμπόδια στην καλή λειτουργία της πίστεως

Εισαγωγή

Καθώς ανεφέρθη προηγουμένως, πρόθεσή μου ήταν και είναι, Θεού θέλοντος, να σας παρουσιάσω μια σειρά μηνυμάτων επί της Πίστεως στον Χριστόν και της λειτουργία της. Το μέρος τούτο της εν λόγω σειράς εξετάζει τα Εμπόδια στην ύπαρξη και καλή λειτουργία της πίστεως: Επιθυμώ να διευκρινίσω ευθύς εξ αρχής ότι το βασικόν εδάφιον της συνεχείας αυτής της σειράς είναι Φιλιππισίους 2:17 στο οποίο οι όροι «η λειτουργία της πίστεώς σας» ή «η διακονία της πίστεως» είναι βιβλικοί ελληνικοί όροι. ΕΑΝ η πίστη δεν λειτουργεί καλώς, θα υπάρχουν προβλήματα, τόσο μέσα στην απλή καθημερινή ζωή όσον και μέσα στην πνευματική ζωή. Δεν αρκεί ο άνθρωπος να έχει πίστη στον Θεόν αλλά η πίστη του πρέπει να λειτουργεί καλά σύμφωνα με τις πνευματικές διατάξεις του νόμου του Χριστού που περιλαμβάνονται μέσα στη Βίβλο. Ας προσέξουμε το εδάφιο Ιωάν.20:29: «Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς· Επειδή με είδες, Θωμά, επίστευσας· μακάριοι όσοι δεν είδον και επίστευσαν.»Αυτή η αρχή ισχύει για όλη τη χριστιανική ζωή και πορεία, για όλες τις υποσχέσεις του Θεού, ανεξαρτήτως των αντιξοοτήτων της ζωής!

Θα ήθελα να επαναλάβω δύο εδάφια που έχουν ασκήσει βαθειά επίδραση στη ζωή της πίστεώς μου από την αυγή της χριστιανικής ζωής μου. Αυτά είναι:

· «Αληθώς αληθώς, σας λέγω, Ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν.6:47). Αυτό το έχω ήδη αναπτύξει στο προηγούμενο μήνυμά μου (Μέρη 1α, 1β, 1γ, 1δ: Η ΠΊΣΤΗ: Το νόημα και η σημασία της)
· «Αλλ’ εάν και προσφέρω εμαυτόν σπονδήν επί της θυσίας και λειτουργίας της πίστεώς σας, χαίρω και συγχαίρω μετά πάντων υμών·» (Φιλιπ.2:17).

Τώρα θα εξετάσουμε αυτό το εδάφιο. Σημειώσατε, παρακαλώ ότι ο Παύλος χρησιμοποίησε αυτή τη φράση γιατί ήθελε οι αποδέκτες της επιστολής του να καταλάβουν ότι είχε θυσιάσει και θυσιαστεί, προκειμένου να τους μεταδώσει πνευματικές αρχές και αλήθειες που θα μπορούσαν να τους βοηθήσουν στην καλήν λειτουργία της πίστεώς τους (Ρωμ.15:29).

ΕΜΠΟΔΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Καρδιά που δεν είναι καθαρή

Η πίστη για να λειτουργήσει καλά σε έναν πιστόν, ο πιστός πρέπει απαραιτήτως να εκπληροί κάποιες προϋποθέσεις. Όταν η πίστη λειτουργεί καλά ο άνθρωπος μπορεί να λάβει τη συγχώρηση των αμαρτιών του, τη χάρη του Θεού και όλες τις υποσχέσεις του Θεού! Επιπλέον, αφενός μπορεί να αντισταθεί στην αμαρτία και, επιπλέον, να εκδηλώνει τον καρπόν του Πνεύματος. Η Βίβλος λέγει ότι «χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν· διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν πρέπει να πιστεύη ότι είναι και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.» (Εβρ.11:6). Ομοίως, είναι αδύνατον άνευ πίστεως και μακροθυμίας να κληρονομήσει κανείς τις υποσχέσεις του Θεού (Εβρ.6:12)

Είναι ανάγκη να αναφερθούμε εν συντομία, στο πλαίσιο αυτής της μελέτης, σε έναν πολύ σημαντικόν όρον που χρησιμοποιούμε πολύ συχνά: Η καρδιά. Αυτός ο όρος αντιστοιχεί στη θέληση του ανθρώπου. Αντιστοιχεί στην ικανότητα να εκλέγει, να αποφασίζει και να ενεργεί σύμφωνα με την επιλογή του. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως, παραδείγματος χάριν στο 1Ιωάν.3:20-21, ο όρος «καρδιά» αναφέρεται στη συνείδηση. Ο άνθρωπος έχει έναν δικαστή μέσα του που είναι η συνείδησή του! Και αυτός ο δικαστής ξεύρει, παραδείγματος χάριν, εάν ψευδόμαστε ή εάν λέμε την αλήθεια (σύμφωνα με Ρωμ.9:1). Όσα ακολουθήσουν θα εξαρτηθούν από τις επιλογές ή τις αποφάσεις της καρδιάς μας (σύμφωνα με Παρ.4:23): «Μετά πάσης φυλάξεως φύλαττε την καρδίαν σου· διότι εκ ταύτης προέρχονται αι εκβάσεις της ζωής.» Υπάρχει κάποια διαφορά μεταξύ αυτών των δύο όρων αλλά δεν είναι η στιγμή να αναφερθούμε λεπτομερώς. Ο Θεός μας ζητά: «Υιέ μου, δος την καρδίαν (τη θέλησή) σου εις εμέ, και ας προσέχωσιν οι οφθαλμοί σου εις τας οδούς μου·» (Pr.23:26). Ιδού η αιτία για την οποία ο φιλόσοφος Kant είπε ότι «δεν υπάρχει υποκατάστατο της καλής θελήσεως.» Ο Παύλος έγραψε: «Προσεύχεσθε περί ημών· διότι είμεθα πεπεισμένοι ότι έχομεν καλήν συνείδησιν, θέλοντες να πολιτευώμεθα κατά πάντα καλώς.» (Εβρ.13:18). Με άλλα λόγια: Έχουμε καλή συνείδηση επειδή επιθυμούμε, επειδή θέλουμε να πολιτευόμαστε κατά πάντα καλώς.

Η αληθινή πίστη είναι συνυφασμένη με μια ειλικρινή καρδιά που έχει περάσει και συνεχίζει να περνά από βάπτισμα μετανοίας και από καλές επιλογές (συνεχείς επιστροφές). Αυτή η θεμελιώδης αρχή (Αββ.2:4· Ρωμ.1:17· Γαλ.3:11· Εβρ.10:38) ρυθμίζει τη σχέση μας με τον Θεόν και με την σωτηρίαν που μας εδόθη από τον Ιησούν Χριστόν. Όταν ο πιστός διατηρεί καθαρή καρδιά και καλή συνείδηση, αρχίζει να καταλαβαίνει τα πράγματα του Θεού που ήταν πριν κρυμμένα ή κεκαλυμμένα. Επίσης, αποκτά δύναμη και πνευματική εξουσία που προέρχονται από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος μέσα του και – μέσα σε πνεύμα ταπεινοφροσύνης και υποταγής – εμπιστεύεται ό,τι είναι και ό,τι έχει στον Χριστόν. Επομένως, η πίστη οδηγεί στη δικαίωση του ανθρώπου και στον αγιασμόν του (Ρωμ.5:1 και Εφεσ.2:8-9), αποτελεί δε τη βάση της συνεχίσεως της δικαιώσεώς του και του αγιασμού του. «το δε τέλος της παραγγελίας είναι αγάπη εκ καθαράς καρδίας και συνειδήσεως αγαθής και πίστεως ανυποκρίτου,» (1Τιμ.1:5). Βεβαίως, τούτο σημαίνει, ότι βάσει των όσων λέγομε, η πίστη πηγάζει από τον φόβον του Θεού, ο οποίος είναι ο πιό μεγάλος θησαυρός του πιστού: Ο φόβος του Θεού δίνει στον άνθρωπο την απαραίτητη σοφία για να μετανοεί· η μετάνοια καθαρίζει και ετοιμάζει το έδαφος για την εγκατάσταση και τη λειτουργία της πίστεως. Η πίστη προσθέτει τη μιά χριστιανική αρετή μετά την άλλη, σύμφωνα με τις πνευματικές ανάγκες της ψυχής, και τις ενεργοποιεί (2Πέτ.1:5-7). Ο John Bunyan είπε: «Ο φόβος του Θεού είναι η αρχή της σοφίας, και εκείνοι που δεν έχουν αρχή δεν έχουν ούτε μέση ούτε τέλος.» Τότε, ποιές είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις, ώστε η πίστη μας να μπορεί να λειτουργήσει καλώς;

Η συνείδησή μας να μη μας καταδικάζει για παραμονή μας σε γνωστή αμαρτία

Είναι γραμμένο: «διότι εάν μας κατακρίνη η καρδία, βεβαίως ο Θεός είναι μεγαλήτερος της καρδίας ημών και γνωρίζει τα πάντα. Αγαπητοί, εάν η καρδία ημών δεν μας κατακρίνη, έχομεν παρρησίαν προς τον Θεόν, και ό,τι αν ζητώμεν λαμβάνομεν παρ’ αυτού, διότι φυλάττομεν τας εντολάς αυτού και πράττομεν τα αρεστά ενώπιον αυτού…» (1Ιωάν.3:20-23).

Ένα ερώτημα: Βάζετε καθαρό νερό να πιείτε μέσα σε ένα βρώμικο ποτήρι; Απολύτως όχι! Έτσι, ο ουράνιος Πατέρας μας δεν θέλει να εμπιστευθεί την πίστη μέσα σε μια καρδιά που δεν είναι καθαρή! Επιπλέον, εάν δεν έχουμε πίστη και δεν διατηρούμε καλή συνείδηση θα ναυαγήσουμε στην πίστη (1Τιμ.1:19). Το μυστήριον της πίστεως δεν μπορεί να διαφυλαχθεί παρά μέσα σε καθαρή συνείδηση (1Τιμ.3:9). Η καλή συνείδηση είναι αποτέλεσμα καλών επιλογών! Αυτή η αλήθεια ήταν γνωστή ήδη από τα χρόνια του Δαβίδ ο οποίος είχε δηλώσει: «Εάν εθεώρουν αδικίαν εν τη καρδία μου, ο Κύριος δεν ήθελεν ακούσει·» (Ψαλ.66:18). Θα ήταν ποτέ δυνατόν να ιδώ την πίστη να παραμένει μέσα μου όταν η καρδιά μου παραμένει μέσα σε γνωστή αμαρτία, χωρίς μετάνοια και όταν το πνεύμα μου αρνείται να παραδεχθεί την αλήθεια;

Μια «κακομεταχειρισμένη» συνείδηση δεν έχει μόνον ανεπιθύμητο αντίκτυπο επί της πίστεως αλλά έχει και άλλες «παρενέργειες», μία εκ των οποίων είναι το πνεύμα να αμβλύνεται και να μένει αδρανές. Όταν βλέπετε ανθρώπους που στερούνται πνευματικής οξυδερκείας, μην κουράζεστε να καταλάβετε την αιτία. Η αιτία είναι προφανής: Είναι η έλλειψη μετανοίας! Δεν υπακούνε και δεν κάνουν δικαιοσύνη ούτε στους εαυτούς τους, ούτε προς τους άλλους, ούτε και ενώπιον του Θεού… Η έκφραση «συγγνώμη» ή «λυπούμαι» δεν σημαίνει «μετάνοια»! Η μετάνοια παράγει καρπό· αλλάζει αμετάκλητα τη ζωή του ανθρώπου! Αντίθετα, όταν η καρδιά φορτώνεται από υπερβολικές μέριμνες της ζωής ή από βαθιά επιθυμία να αρέσει στους ανθρώπους ή από το φόβο των ανθρώπων ή από την εγκόσμια επιτυχία, δεν παράγει παρά αμαρτίες και λάθη! Εκείνοι που φοβούνται τους ανθρώπους ή θέλουν να αρέσουν στους ανθρώπους δεν φοβούνται τον Θεόν και δεν ενδιαφέρονται να αρέσουν στον Θεόν (Λουκ.21:34· Ματ.13:15). Τέτοιοι άνθρωποι, ανεξάρτητα από τα καλά τους λόγια και τις δραστηριότητές τους υπέρ του Θεού για να Τον τιμούν, η καρδιά τους είναι μακράν του Θεού (Ματ.15:8 και Μάρκ.7:6). Η λύση σ’αυτό το πρόβλημα βρίσκεται στο βιβλίο των Παροιμιών 1:23: «Επιστρέψατε προς τους ελέγχους μου· ιδού, εγώ θέλω εκχέει το πνεύμά μου εφ’ υμάς, θέλω σας κάμει να νοήσητε τους λόγους μου. …» Εάν δεχόμαστε τις επιπλήξεις του Θεού, ο Θεός ανοίγει το πνεύμα μας και καταλαβαίνουμε τις αλήθειές Του. Ακόμη και η τρέλα, σε ορισμένες περιπτώσεις, προέρχεται από την καρδιά. Η αδυναμία να πιστέψει και να καταλάβει προέρχεται από την καρδιά … (Λουκ.24:25, 32). Η αμαρτία και η πίστη είναι ασυμβίβαστες· δεν μπορούν να συγκατοικήσουν. Η πίστη δεν μπορεί να επιζήσει χωρίς μετάνοια. Το μόνο μέσο για εξέλθει ο άνθρωπος από αυτή την κατάσταση είναι να υπακούσει με όλη την καρδιά του στις οδηγίες της Βίβλου. Ας αγκαλιάσουμε λοιπόν τη γνωστή και καλή ρήση: «Μελέτα τη Βίβλο για να γίνεις σοφός, πίστεψέ την για να σωθείς, εφάρμοσέ την για να γίνεις άγιος.»

Να συγχωρούμε εκείνους που μας έχουν αδικήσει

Ο Κύριος μας έχει διδάξει στην Κυριακή προσευχή να λέμε στον ουράνιο Πατέρα μας: «…και συγχώρησον εις ημάς τας αμαρτίας ημών, καθώς και ημείς συγχωρούμεν εις τους αμαρτάνοντας εις ημάς·» (Ματ.6:12). Και, ευθύς μετά αυτήν τη διδαχθείσα προσευχή, μας έδωσε μια εξήγηση ή μάλλον μας έκανε ένα σχόλιο, μικρόν αλλά πολύ σημαντικό: «Διότι εάν συγχωρήσητε εις τους ανθρώπους τα πταίσματα αυτών, θέλει συγχωρήσει και εις εσάς ο Πατήρ σας ο ουράνιος· εάν όμως δεν συγχωρήσητε εις τους ανθρώπους τα πταίσματα αυτών, ουδέ ο Πατήρ σας θέλει συγχωρήσει τα πταίσματά σας.» (Ματ.6:14-15). Στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιον, επαναλαμβάνεται: «… Και όταν ίστασθε προσευχόμενοι, συγχωρείτε εάν έχητέ τι κατά τινός, διά να συγχωρήση εις εσάς και ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς τα αμαρτήματά σας. Αλλ’ εάν σεις δεν συγχωρήτε, ουδέ ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς θέλει συγχωρήσει τα αμαρτήματά σας.» (11:24-26). Θα ήθελα, επίσης, εδώ να προσθέσω ότι ο Κύριος Ιησούς έκανε ένα άλλο μικρό σχόλιο σχετικά με τη συγγνώμη: «Ούτω και ο Πατήρ μου ο επουράνιος θέλει κάμει εις εσάς, εάν δεν συγχωρήσητε εκ καρδίας σας έκαστος εις τον αδελφόν αυτού τα πταίσματα αυτών.» (Ματ.18:35). Τα προαναφερθέντα εδάφια σημαίνουν ότι ο Θεός απαιτεί την ταχεία συμφιλίωση μεταξύ αδελφών, ειδάλλως θα υπάρξουν πολύ ανεπιθύμητες συνέπειες. «Ειρήνευσον με τον αντίδικόν σου ταχέως, ενόσω είσαι καθ’ οδόν μετ’ αυτού, μήποτε σε παραδώση ο αντίδικος εις τον κριτήν και ο κριτής σε παραδώση εις τον υπηρέτην, και ριφθής εις φυλακήν·» (Ματ.5:25). Και ξέρετε καλά, φίλοι μου, ότι υπάρχουν, επίσης, πνευματικές και ψυχικές φυλακές!

Συμπέρασμα: Η πίστη στη ζωή του πιστού μπορεί να λειτουργήσει καλά εφόσον η καρδιά του είναι καθαρή, δοσμένη εξ ολοκλήρου στο θέλημα του Θεού, ότι η συνείδησή του δεν τον κατακρίνει και ότι συγχωρεί εξ όλης καρδίας όλους εκείνους που τον έχουν αδικήσει! Αυτό το συμπέρασμα μας βοηθά να κατανοήσουμε μιά άλλη σημαντική αλήθεια, δηλαδή: Το να συγχωρείς την παράβαση και να έχεις αδελφική κοινωνία είναι δύο διαφορετικά πράγματα.

Ένας αδελφός εν Χριστώ έχει συμπεριφερθεί με άπρεπο και αδικαιολόγητο τρόπο προς την σύζυγό μου και σε μένα. Μετά δύο ή τρεις ημέρες, μας τηλεφώνησε και μας ζήτησε να τον συγχωρήσουμε. Η απάντησή μου ήταν: «Εάν δεν σε συγχωρήσω, ο Θεός επίσης δεν θα με συγχωρήσει. Θα έχω προβλήματα με τον Θεόν»! Μετά από αυτό το γεγονός, διερωτήθηκα και είπα μέσα μου: Εάν ένας πιστός δεν ζητήσει συγγνώμη από τον Θεόν για γνωστή αμαρτία του, είναι δυνατόν να έχει κοινωνία με τον Θεόν; (1Ιωάν.1:6-7). Mutatis mutandis, μήπως μπορώ να έχω πραγματική αδελφική κοινωνία με σένα, αδελφέ μου, αδελφή μου, χωρίς να έχω βάλει τα πράγματα σε τάξη μέσα στην καρδιά μου και με σένα, και εσύ μέσα στην καρδιά σου με μένα;

Είναι ανάγκη να κάνουμε διάκριση μεταξύ αυτών των πραγμάτων, σ’αυτό το πολύ λεπτό θέμα: Εκείνος που συγχωρεί ξεχνά την παράβαση! Είναι γραμμένο, «προ πάντων δε έχετε ένθερμον την εις αλλήλους αγάπην, διότι η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών·» (1Πέτ.4:8). ΑΛΛΆ, το γεγονός ό,τι έχω συγχωρήσει κάποιον εκ βάθους καρδίας μου και δεν σκέπτομαι καθόλου την παράβασή του μου δίνει άραγε τη δυνατότητα να έχω αδελφική κοινωνία με εκείνον που έχει αμαρτήσει κατ’εμού όταν αυτό το πρόσωπο αρνείται, εν επιγνώσει, να ομολογήσει την αμαρτία του και να ταπεινωθεί ενώπιον του Θεού; Ο Θεός μας έχει προσφέρει τη συγχώρηση με τον σταυρόν του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αλλά, μήπως μπορεί να έχει κοινωνία με όλους εκείνους που δεν έχουν μετανοήσει, οι οποίοι δεν έχουν ταπεινωθεί και που δεν βάζουν τη ζωή τους σε τάξη;

Ο Κύριος, πριν τη σταύρωσή Του και κατά τη διάρκεια της σταυρώσεώς Του, είχε συγχωρήσει όλους εκείνους που θέλησαν να Του κάνουν κακό ή που του είχαν κάνει κακό, λέγοντας: «…Πάτερ, συγχώρησον αυτούς· διότι δεν εξεύρουσι τι πράττουσι…» (Λουκ.23:34), αλλά μήπως μπορούσε να έχει ποτέ κοινωνία με τους Φαρισαίους και τους Σαδδουκαίους; Ο Ιησούς ετοιμαζόταν για ειρήνη αλλά εκείνοι για πόλεμο! Μετά την ανάστασή του, παρά τη συγγνώμη που είχε προσφέρει σ’εκείνους που τον είχαν σταυρώσει, μήπως είχε αδελφική κοινωνία με αυτούς; Όχι! Είχε κοινωνία μόνο με τους μαθητές του! Ο πατέρας της παραβολής του ασώτου υιού δεν είχε πικρία μέσα στην καρδιά του κατά του ασώτου υιού του αλλά ήταν ανάγκη όπως ο άσωτος έλθει εις εαυτόν και ειπεί στον πατέρα του: «…Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου, και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ υιός σου.» (Λουκ.15:17, 21). Τότε η στενή κοινωνία ανάμεσα στον πατέρα και στον υιόν του απεκατεστάθη!

Ας εννοήσουμε εκείνο που ο Θεός μας λέγει στην πρώτη επιστολήν του Ιωάννου κεφ.1, εδ.6-9: «Εάν είπωμεν ότι κοινωνίαν έχομεν μετ’ αυτού και περιπατώμεν εν τω σκότει, ψευδόμεθα και δεν πράττομεν την αλήθειαν· εάν όμως περιπατώμεν εν τω φωτί, καθώς αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ’ αλλήλων, και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας. Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν δεν έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια δεν είναι εν ημίν. Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας.»

Ας ευχαριστήσουμε τον Κύριον για τους αδελφούς και τις αδελφές που, στις αντίστοιχες εκκλησίες μας, βρίσκονται σε καλές σχέσεις προς αλλήλους! Φοβούμαι όμως πολύ, εν Χριστώ φίλοι μου, ότι στις διάφορες εκκλησίες μας, έχουμε κοινωνικές σχέσεις παρά αδελφική κοινωνία, διότι υπάρχουν πολλά προβλήματα σε εκκρεμότητα… Ο Κύριος να μας συγχωρήσει! Σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι δυνατόν να έχουμε πνευματική ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ; Είθε ο Κύριος να μας βοηθήσει να έχουμε πάντοτε καθαρή καρδιά, καλή συνείδηση και πνεύμα συγχωρητικόν. Τότε, όλα θα πάνε καλά τοσον για εμάς όσον και για τη δόξα του Θεού! Αμήν!

Ασταθής πίστη: Θέληση μη παραχωρημένη στον Θεόν

Οι πιστοί αντιμετωπίζουν πολύ συχνά σοβαρές κρίσεις που κλονίζουν την πίστη τους. Εάν οι πιστοί είναι ώριμοι και σταθεροί, ανακτούν σχετικά γρήγορα τις δυνάμεις τους επειδή ξεύρουν πού να πάνε να βρουν την ειρήνη και την ανάπαυσή τους: Στον σταυρόν του Χριστού! Εάν δεν είναι καλά στερεωμένοι στην πίστη και δεν είναι επιμελείς στο να διατηρήσουν τη συνείδησή τους καθαρή, δυνατόν να ανακουφιστούν προσωρινά από εξωτερικές πηγές, όπως, παραδείγματος χάριν από καλές συμβουλές ή από ένα καλό κήρυγμα αλλά επανέρχονται πάλι στην κατάσταση της αμηχανίας και της κατάθλιψης.

Είχα ευκαιρία για να συμβουλεύσω κάποια πρόσωπα, να τα οδηγήσω και να τα ανακουφίσω. Το Άγιον Πνεύμα με βοήθησε να μεταδώσω κάποια λόγια του Θεού προσαρμοσμένα στις ανάγκες τους· ανακουφίστηκαν και εχάρηκαν. Δύο ή τρεις εβδομάδες αργότερα, ανακάλυψα ότι ήταν στην ίδια κατάσταση απελπισίας και απογνώσεως· μερικοί από αυτούς μου ζήτησαν πρόσθετη βοήθεια αλλά άλλοι με απέφευγαν. Η παρηγοριά τους δεν ήταν μόνιμη· δεν ήταν σταθερή! Τί είχε συμβεί; Γιατί η παρηγοριά τους δεν ήταν σταθερή; Τελικά, διεπίστωσα ότι το πρόσωπο εκείνο δεν είχε αποχωρισθεί από τις επιθυμίες του, από θέλημά του ή επειδή δεν είχε την υπομονή να περιμένει τη στιγμή του Θεού ή και επειδή ήθελε να κάνει αμέσως εκείνο που ήθελε (Ψαλ.107). Οι επιθυμίες της ψυχής και των δικών τους θελημάτων επέστρεψαν και εισέβαλαν στο πνεύμα και την καρδιά, η οποία δεν είχε αποδεχθεί πραγματικά το θέλημα του Θεού. (Η υπερηφάνεια μας είναι εκείνη που δεν δέχεται το θέλημα του Θεού· αυτή είναι, συνεπώς, η ρίζα της απιστίας μας.) Η πίστη στις υποσχέσεις του Θεού και την αναλλοίωτη αγάπη Του και την πιστότητά Του δεν είχε κατακτήσει την καρδιά τους. Γιατί; Εξαιτίας της έλλειψης καθαρότητος· επειδή ο πιστός ήθελε εκείνο που ήθελε… Η θέλησή τους δεν είχε ταυτισθεί αρμονικά με το θέλημα του Θεού. Έτσι, το θέλημα του Θεού δεν μπόρεσε να βασιλεύσει με μόνιμον τρόπον μέσα στην καρδιά του. Η θέλησή του δεν είχε δοθεί στον Θεόν. Ο Θεός έρχεται και δίνει άφθονα τα λόγια της παρηγορίας Του, αλλά οι παρηγοριές Του δεν μπορούν να διατηρηθούν αλλά καταρρέουν! Καταρρέουν επειδή η ψυχή του πιστού δεν αναμένει ή δεν θέλει να αναμείνει τη στιγμή της επεμβάσεως του Θεού (Ψαλ.106:13) ή/και δεν θέλει να ανακουφιστεί με τις παρηγοριές του Θεού αλλά με τον δικόν της τρόπον και σύμφωνα με τις επιθυμίες και τον δικόν της στόχο! Η πίστη σ’αυτόν τον άνθρωπον είναι ασταθής· δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί και δεν μπορεί τίποτα να λάβει (Ιάκ.1:6-7). Η Βίβλος λέγει ότι «Πίστις προς άπιστον εν ημέρα συμφοράς είναι ως οδόντιον σεσηπός και πους εξηρθρωμένος.» (Παρ.25:19).

Συμπέρασμα

Θα αναφέρουμε εν συντομία, εν συμπεράσματι, την αιτία για την οποία η πίστη μας δεν αναπτύσσεται και γιατί γινόμαστε ναυάγιο ως προς την πίστη. Η Αγία Γραφή δίνει την απάντηση, όχι με διφορούμενες διατυπώσεις αλλά με πολύ καθαρή γλώσσα. Η αιτία είναι η έλλειψη καθαρότητας ή μετανοίας ή «ευθύτητας» ή φόβου του Θεού. Ο λόγος του Θεού ομιλεί περί «πονηράς καρδίας απιστίας» (Εβρ.3:12) ή περί «διεστραμμένης καρδιάς». Όταν δεχόμαστε το τέλειον έργον του Χριστού στον σταυρόν αλλά και τον λόγον Του ως άξιον πάσης αποδοχής και εξ όλης καρδίας – τότε δυνάμεθα να αντισταθούμε ‘εν τη ημέρα τη πονηρά’ και αφού καταπολεμήσουμε τα πάντα, να σταθούμε (Εφεσ.6:13)… Ας μη ξεχνάμε ποτέ τον λαόν Ισραήλ που, εξαιτίας απιστίας, δεν μπόρεσε να εισέλθει στη γη της επαγγελίας. Εσείς και εγώ, επίσης, έχουμε κληρονομήσει μια μεγάλη περιουσία! Εάν δεν την πιστεύσουμε και δεν την αποδεχθούμε, δεν θα την έχουμε. Θα γίνει σύμφωνα με την πίστη μας ή σύμφωνα με τη απιστία μας. Και ποιά είναι εκείνη η καρδιά παρά μόνον εκείνη που προσφέρει τη φιλοξενία της στην αμαρτία; Η Βίβλος ομιλεί περί «σκληρυμένης καρδίας». Και ποιά είναι η σκληρυμένη καρδία παρά εκείνη που είναι αποτέλεσμα συνεχούς ανυπακοής, αποτέλεσμα μιας μη ομολογηθείσης αμαρτίας, αποτέλεσμα αμαρτίας διαπραττομένης εν επιγνώσει; Με μία λέξη, αποτέλεσμα μιας μη αναγνωρισθείσης και μη απορριφθείσης αμαρτίας! Ο Θεός δεν βάζει την πίστη Του μέσα σε ένα βρώμικο δοχείο, μέσα σε βρώμικη ψυχή. Είναι ποτέ δυνατόν να ιδεί κανείς την πίστη να διατηρείται μέσα σε μια τέτοια καρδιά; Προσέξτε τί η Βίβλος λέγει:

· «έχων πίστιν και αγαθήν συνείδησιν, την οποίαν τινές αποβαλόντες εναυάγησαν εις την πίστιν·» (1Τιμ.1:19)·
· «…Γνωρίζει ο Κύριος τους όντας αυτού, καί· Ας απομακρυνθή από της αδικίας πας όστις ονομάζει το όνομα του Κυρίου.» (2Τιμ.2:19)

Είναι ποτέ δυνατόν να έχουμε πίστη που θα μπορέσει να αντισταθεί όταν εμείς είμαστε κολλημένοι στο δικό μας θέλημα και στις δικές μας επιθυμίες; Όχι, ασφαλώς όχι! Εάν απορρίψουμε από την καρδιά μας την αγαθή συνείδηση, θα γίνουμε ναυάγιο στην πίστη… Σε τέτοιες περιπτώσεις, ο φόβος του Θεού δεν είναι μέσα μας. Και μιά τελευταία παρατήρηση: Η Γραφή λέγει: «φυλάξατε ©αυτο×ς εÆς τ¬ν �γάπην τοØ ΘεοØ, προσμένοντες τÎ §λεος τοØ Κυρίου ºμäν zIησοØ ΧριστοØ, εÆς ζω¬ν αÆώνιον.» (Ιούδας 1:21). Από εμάς, συνεπώς, εξαρτάται να φυλάξωμεν εαυτούς εις την αγάπην του Θεού. Γι’αυτό και ο Κύριος έλεγε: «Καθώς εμέ ηγάπησεν ο Πατήρ, και εγώ ηγάπησα εσάς· μείνατε εν τη αγάπη μου. Εάν τας εντολάς μου φυλάξητε, θέλετε μείνει εν τη αγάπη μου, καθώς εγώ εφύλαξα τας εντολάς του Πατρός μου και μένω εν τη αγάπη αυτού.» (Ιωάν.15:9-10). Ο Θεός μας αγαπά όλους και πάντοτε, αλλά η αγάπη Του δεν μπορεί να μας ευεργετήσει εάν δεν μισούμε την αμαρτία και δεν εκτελούμε τις εντολές Του. Δεν μπορεί να μας αναγεννήσει και να μας ευλογήσει εάν δεν μετανοήσουμε για τις αμαρτίες μας, δεν πιστέψουμε στα λόγια Του και δεν εμπιστευθούμε τον χαρακτήρα Του.

Προτροπή

Τελειώνοντας αυτό το μέρος αυτής της σειράς των βιβλικών μελετών, επιτρέψτε μου να κάνω μια σύντομη προτροπή:

Ο μη πιστός καλείται να πιστέψει στον Θεόν. Καλείται να πιστέψει στη Βίβλο, ότι ο Ιησούς Χριστός εγεννήθη από την παρθένο Μαρία και ότι ανέστη εκ των νεκρών και να τον δεχθεί ως Κύριον της ζωής Του: «Ότι εάν ομολογήσης διά του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή·» (Ρωμ.10:9).

Ο πιστός καλείται να μάθει τα βασικά μαθήματα της μετανοίας και της πίστεως ή της εμπιστοσύνης στην αγάπη του παντοδύναμου Θεού και να σταματήσει να ζη μέσα σε πνεύμα γογγυσμών… Είθε όλοι να μάθουμε ποιές είναι οι υποσχέσεις του Θεού· είτε αυτές είναι ειδικές υποσχέσεις είτε γενικές υποσχέσεις οι οποίες μας αφορούν. Ας μάθουμε ποιό είναι το θέλημα Του για μας προσωπικά. Ας μάθουμε να μην αναβάλλουμε τη στιγμή των καλών αποφάσεών μας ή των επιλογών μας… Και τέλος, ας μη λησμονούμε τις ευλογίες Του, ας τις αξιολογούμε και ας τις εκτιμούμε. Ας αφιερώσουμε τους εαυτούς μας, επομένως, στον Θεόν ως εις πιστόν δημιουργόν εν αγαθοποιΐα (1Πέτ.4:19)· ας εξετάσουμε την συμπεριφορά μας ας συνεχίσουμε να μεταβαλλόμεθα… Ας έχουμε εμπιστοσύνη ότι ο Θεός έχει σχέδια ειρήνης και όχι κακού για να μας δώσει το προσδωκόμενο τέλος (Ιερ.29:11). Είμαστε για Εκείνον όπως η κόρη του οφθαλμού Του (Ζαχ.2:8). Ας μη ταραζόμαστε, διότι κάθε τι που ο Θεός επιτρέπει είναι για το αγαθό μας… Ακόμη και οι θλίψεις που έρχονται στη ζωή μας είναι για το αγαθό μας. Ας μην είμαστε γεμάτοι μέριμνες. Ο Θεός έχει ετοιμάσει τη λύση και ξεύρει εκ των προτέρων τί θα κάνει… (Ιωάν.6:6). Ας μη ξεχνούμε ότι εάν μια μεγάλη θύελλα προκύψει ξαφνικά, έτσι ώστε το καράβι μας να καλύπτεται υπό κυμάτων ταραχής και θλίψεων, πρέπει να πιστεύουμε ότι είμαστε απολύτως ασφαλείς διότι είναι μαζί μας μέσα στη βάρκα μας! Ας ελπίζουμε στον Θεόν και ας μη στηριζόμαστε στη σοφία μας. Ας μη περιφρονούμε την παιδεία του Θεού επειδή τούτο δείχνει ότι μας παραδέχεται ως παιδιά Του στα οποία ευαρεστείται… Ας ευχαριστούμε, επομένως τον Θεόν, εκ των προτέρων, για «τις χειρουργικές επεμβάσεις» που κάνει μέσα στο πνευματικό σώμα μας για το αγαθό μας. Ας μη ξεχνούμε τις ευλογίες που ο Θεός σχεδιάζει να μας χορηγήσει εάν περνάμε υπομονετικά την κοιλάδα του Αχώρ, την κοιλάδα της ταραχής, ως πόρτα ελπίδος (Ωσηέ 2:15).